آرتروز گردن (Neck arthrosis)

آرتروز گردنی (Cervical arthrosis)

استئوآرتروز گردنی (Cervical osteoarthrosis)

استئوآرتریت گردنی (Cervical osteoarthritis)

اسپوندیلوز گردنی (Cervical spondylosis)

 

آرتروز گردن (استئوآرتروز گردنی یا استئوآرتریت گردنی) یا اسپوندیلوز گردنی یک بیماری تخریبی مفصلی (Degenerative joint disease) است که بیشتر افراد بالاتر از 45 سال را گرفتار می کند. استئوآرتریت گردنی (آرتروز گردن) برخلاف نامش یک بیماری التهابی نیست. آرتروز (استئوآرتریت) بیماری مزمنی است که اگرچه در بسیاری از افراد با افزایش سن دیده می شود ولی شدت آن در برخی از آنها بیشتر بوده و ممکن است سبب درد و سفتی مفصل گردد. در بیمارانی که به آرتروز گردنی مبتلا هستند، تغییرات تخریبی فقرات گردنی می تواند در چندین مهره رخ دهد، ولی معمولا این تغییرات در مهره های پایین گردن شایع تر است.

بسیاری از بیمارانی که دچار آتروز گردن می شوند ممکن است از درد گردن، شانه و اندام فوقانی شکایت داشته باشند. این بیماری همچنین ممکن است باعث خشکی گردن و درنتیجه کاهش حرکات گردن در جهات مختلف گردد. مهمترین تغییرات در آرتروز گردن شامل کاهش ارتفاع دیسک های بین مهره ای و تغییر حالت طبیعی آن، ایجاد زواید استخوانی بنام استئوفیت، تغییرات تخریبی در مفاصل بین مهره ای پشتی (مفاصل فاست یا آپوفیزیال)، تنگ شدن تدریجی کانال نخاعی (Spinal canal) و سوراخ های بین مهره ای (Intervertebral foramen) است که این تغییرات از عوامل زمینه ساز درد و خشکی مفصلی محسوب می شوند.

 

وضعیت ستون فقرات گردنی (مفاصل بین مهره ای جلویی و پشتی) در شکل زیر:

 

 

آرتروز گردن در تصویر زیر (تصویر زیر ایجاد استئوفیت ها و کاهش فضای دیسک بین مهره ای را نشان می دهد):

 

 

استئوفیت ها ممکن است در جلو و عقب تنه مهره یا حاشیه های مفاصل فاست (Facet joints) ایجاد شوند که گسترش آنها می تواند منجربه تنگ شدن سوراخ بین مهره ای و کانال نخاعی گردد. همچنین ممکن است هایپرتروفی لیگامان طولی پشتی و لیگامان فلاوم (رباط زرد) ایجاد گردد که نتیجه آن تنگی کانال نخاعی (Spinal canal stenosis) است. تنگ شدن سوراخ بین مهره ای عامل تحت فشار قراردادن اعصاب گردنی است و تنگی کانال نخاعی باعث فشار به طناب نخاعی می گردد.

علل آرتروز گردن

عوامل زیر می توانند روند آرتروز گردن را تسهیل نمایند:

*افزایش سن یا پیری

*ضربه به ستون فقرات گردنی

*حفظ وضعیت های ثابت و طولانی مدت سر و گردن در فعالیت های روزمره (مثلا در تایپیست ها و افرادی که با کامپیوتر یا لپ تاپ سروکار دارند)

*حرکات ناگهانی و کنترل نشده در ستون فقرات گردنی

*ضعف و آتروفی عضلات ستون مهره ای گردنی

*آسیب دیسک بین مهره ای گردنی یا فتق دیسک بین مهره ای گردنی (Cervical intervertebral disc herniation)

*بیماری تخریبی دیسک بین مهره ای گردنی یا بیماری استحاله ای دیسک گردنی (Cervical degenerative disc disease) که بیشتر در افراد جوان اتفاق می افتد. در این بیماری یک نوع پیری زودرس در دیسک بین مهره ای رخ می دهد که باعث کاهش فاصله بین دو مهره در ناحیه درگیر می شود.

آسیب شناسی (پاتولوژی) آرتروز گردنی

روند آرتروز در ستون فقرات گردنی یا اسپوندیلوز گردنی ازنظر پاتولوژی می تواند در ارتباط با موارد زیر باشد:

*تغییرات تخریبی در مفاصل بین مهره ای جلویی بصورت زیر:

-ایجاد تغییرات تدریجی در دیسک های بین مهره ای درگیر که باعث کم شدن ارتفاع دیسک و کاهش خاصیت ارتجاعی آن می گردد

-تغییر در تنه یا جسم مهره ها ی گردنی همراه با تشکیل زواید استخوانی در حاشیه های جلو یا عقب جسم مهره

-ممکن است تغییراتی در ساختار رباط طولی جلویی (Anterior longitudinal ligament) و رباط طولی پشتی (Posterior longitudinal ligament) ایجاد گردد

*تغییرات تخریبی در مفاصل بین مهره ای پشتی یا مفاصل فاست که این تغییرات شبیه آرتروز دیگر مفاصل سینوویال است (یعنی تخریب غضروف مفصلی و ایجاد استئوفیت ها در حاشیه های مفصل بین مهره ای پشتی)

*ممکن است ساختمان رباط زرد یا لیگامان فلاوم (Ligamentum flavum) تغییر کند

*به دلیل فشار بیش از اندازه به مفاصل فاست یا مفاصل بین مهره ای پشتی (به علت آسیب مفاصل بین مهره ای جلویی) که بیشتر در انجام حرکات نقش دارند، ممکن است علاوه بر تغییرات فرسایشی و تخریبی درنهایت دچار نیمه دررفتگی گردند.

 

علایم و نشانه های آرتروز گردن

علایم و نشانه های آرتروز گردن ممکن است درارتباط با موارد زیر باشد:

*درد گردن که بیشتر مربوط به پشت گردن است

*درد در ناحیه تراپزیوس و شانه

*گاهی سردرد

*احتمال محدود شدن حرکات گردن به علت سفتی مفاصل یا درد وجود دارد. معمولا محدود شدن حرکات گردن زیاد نیست، ولی آرتروز گردنی شدید و پیشرفته می تواند منجربه محدودیت حرکتی زیاد در فقرات گردنی گردد.

*برخی از افراد از احساس خشکی و ساییدگی به هنگام حرکات گردن شکایت دارند. در بسیاری از موارد، کرپیتاسیون (صدای خش خش) در حرکات گردن شنیده می شود.

*درصورت فشار به ریشه های عصبی یا اعصاب گردنی در ناحیه سوراخ بین مهره ای، درد رادیکولار که در مسیر عصب است در اندام فوقانی ایجاد می شود که می تواند تا انگشتان امتداد یابد.

*درصورت فشار به ریشه های عصبی، ممکن است علایمی چون خواب رفتگی، سوزن سوزن شدن و خارش در دست ایجاد گردد. در این موارد، ضعف و آتروفی عضلانی کمتر رخ می دهد.

*ممکن است حساسیت روی عضلات پشتی گردن و زواید خاری به هنگام لمس وجود داشته باشد

*به ندرت طناب نخاعی ازطریق استئوفیت ها به شدت تحت فشار قرار می گیرد که در این موارد ممکن است به درگیرشدن چهار اندم، مثانه و روده بینجامد.

تشخیص

ابزارهای تشخیصی زیر ممکن است جهت بررسی وضعیت فقرات گردنی و کانال نخاعی درخواست گردد:

*با انجام رادیوگرافی (X-ray)، کاهش فاصله بین دو مهره مجاور، وجود استئوفیت ها در حاشیه های جسم مهره به خصوص در قسمت کنار جلویی آن، اسکلروز (افزایش دانسیته استخوان) همراه با ایجاد استئوفیت ها در مفصل بین مهره ای پشتی مشخص می گردد.

*سی تی اسکن (Computed tomography scan or CT scan) جهت بررسی مهره ها، مفاصل فاست و کانال نخاعی

*ام آر آی اسکن (Magnetic resonance imaging scan or MRI scan) جهت بررسی دیسک بین مهره ای، ریشه های عصبی و کانال نخاعی

درمان آرتروز گردن

درمان ممکن است درارتباط با موارد زیر باشد:

*درمان دارویی طبق نظر متخصص مربوطه

*فیزیوتراپی جهت کاهش درد و تقویت عضلات

*پرهیزاز وضعیت های ثابت و طولانی مدت

*پرهیزاز وضعیت ها و حرکات دردناک

*گاهی استفاده از گردن بندهای طبی

*در مواردی که درمان های بالا موثر نباشند و علایمی از فشار روی ریشه های عصبی یا طناب نخاعی وجود داشته باشد ممکن است درمان جراحی مطرح گردد (مثلا لامینکتومی).

معمولا بیشتر بیماران با درمان های دارویی و فیزیکی کنترل می گردند و درمان های جراحی کمتر صورت می گیرد مگر اینکه فشارهای شدید روی نخاع یا ریشه های عصبی وجود داشته باشد.

 

نویسنده مقاله: فیزیوتراپیست ابراهیم برزکار

 منبع تصویر:

http://ancientayurved.com/

http://drugline.org/

*استفاده از مطالب فقط درصورت ذکر منبع وبلاگ یا لینک آن مجاز است

مطالب مرتبط

 
 

لیگامانهای ستون فقرات

نخاع(Spinal Cord)

اعصاب نخاعی(Spinal nerves)

التهاب فاشیای کف پایی (Plantar fasciitis)

 

علت درد پاشنه پا چیست؟

التهاب فاشیای پلانتار (Plantar fasciitis)

سندرم درد زیر پاشنه (Subcalcaneal pain syndrome)

سندرم پاشنه پاسبان (Policeman's heel syndrome)

ارتباط خار پاشنه (Heel spur) با التهاب فاشیای کف پایی (Plantar fasciitis)

علت درد زیر پاشنه (کالکانئوس)

 

درد پاشنه به علل متفاوتی ایجاد میشود ولی شایعترین علت آن فاسئیت پلانتار Plantar fasciitis است. فاسئیت پلانتار بیماری بسیار شایعی است بطوریکه حدس زده میشود حدود ده درصد از افراد به نوعی در طول زندگی خود درگیر این بیماری میشوند. این بیماری بر اثر التهاب فاشیای پلانتار بوجود میاید ولی فاشیای پلانتار چیست و کجاست.

آناتومی

 فاشیای پلانتار Plantar fascia یک لیگامان بلند و نازک است که درست زیر پوست کف پای شما قرار گرفته است. این لیگامان از پاشنه پا به زیر پنجه پا کشیده شده و موجب قوس کف پا میشود.
یک سر این رباط به سطح زیرین
استخوان پاشنه یا کالکانه Calcaneous در محلی که به آن توبرکل پاشنه Calcaneal tubercle میگویند متصل شده و سر دیگر آن پهن شده و به بند پرگزیمال (بند پرگزیمال اولین بند انگشت است که به کف پا متصل میشود) تمامی انگشتان پا متصل میشود.

تصویر زیر:

 

177 2

  

علت درد پاشنه پا

بر اثر فشار بیش از حد به فاشیای پلانتار محل اتصال آن به استخوان پاشنه دچار کشیدگی و پارگی های میکروسکوپی میشود. پاسخ بدن به این اتفاق، التهاب و درد است. دردی که در محل اتصال این لیگامان به پاشنه احساس میشود.

 

 

چه عواملی زمینه این بیماری را مساعد میکنند

مهمترین عواملی که موجب فراهم شدن زمینه مساعد برای بروز این بیماری میشوند عبارتند از

  • سفت بودن عضلات پشت ساق پا یا سفت بودن تاندون آشیل که موجب میشوند فرد نتواند به راحتی پشت پایش را به بالا ببرد.
  • چرخش کف پا به خارج یا پرونیشن Pronation و در نتیجه افزایش فشار به فاشیا
  • چاقی
  • قوس کف پای زیاد یا کم (صافی کف پا)
  • ضربات مکرر به کف پا مانند فعالیت های ورزشی که در آن پاشنه پا بطور مکرر به زمین کوبیده میشود.
  • فعالیت بدنی جدید یا افزایش شدت فعالیت بدنی که در قبل هم داشته ایم
  • راه رفتن روی زمین سخت یا ناهموار
  • کفش نامناسب
  • افزایش سن و تغییر یافتن جنس بافت فاشیای پلانتار

 

خار پاشنه چیست؟

        

تفکر بسیار شایعی در بین مردم و حتی پزشکان رواج دارد که درد پاشنه به علت خار پاشنه است. گرچه خیلی از افرادی که فاسئیت پلانتار دارند برجستگی کوچک استخوانی در زیر استخوان پاشنه دارند که به آن خار پاشنه میگویند، توجه به این نکته مهم است که علت درد، خار پاشنه نیست. وجود یک برجستگی استخوانی در زیر استخوان پاشنه علت درد آن ناحیه نیست همانطور که با خارج کردن این برجستگی استخوانی درد از بین نمیرود. از هر ده نفر یک نفر خار پاشنه دارد ولی همه آنها درد ندارند.

شکل زیر:

 

177 3

 

خصوصیات درد پاشنه چیست

 درد در زیر پاشنه مهمترین علامت این بیماری است. درد در صبح وقتی از رختخواب بلند میشویم در چند قدم اول بیشتر است. یا بعد از مدتی نشستن و یا رانندگی وقتی بلند شده و شروع به راه رفتن میکنیم در چند قدم اول درد شدید است ولی بعد از چند دقیقه یا کمتر، شدت درد کم شده یا از بین میرود. گاهی درد در حین راه رفتن و دویدن ایجاد میشود ولی در اکثر اوقات شدت درد بعد از راه رفتن است.

 

تشخیص

تشخیص این بیماری با صحبت پزشک با بیمار و معاینه است و نیازی به بررسی پاراکلینیکی ندارد. در معاینه فشار به زیر پاشنه در ناحیه ایکه به سمت داخل پاشنه نزدیکتر است موجب احساس درد میشود.

 

درمان غیر جراحی

 

 بیش از 90 درصد بیماران با اقدامات غیر جراحی بهبود میابند. اقدامات درمانی عبارتند از :

  •  استراحت : اگر درگیر فعالیت وزشی خاصی هستید که در آن پاشنه پا تحت ضربات و فشار مداوم است باید این فعالیت ورزشی را کم و یا حتی موقتاً قطع کنید.
  •  سرما : پاشنه پا را روی یک بطری یخزده یا کیسه پلاستیکی حاوی تکه های یخ بگذارید. روزی 4-3 بار و هر بار 20 دقیقه این کار را تکرار کنید.
  •  دارو : دارو های ضد التهابی مانند بروفن یا سلکوکسیب موجب کاهش درد و التهاب میشود.
  •   نرمش : انجام برخی نرمش های خاص که عضلات پشت ساق فاشیای پلانتار را تحت کشش ملایم قرار داده و آنها را نرم و قابل انعطاف میکنند. این نرمش ها عبارتند از

 

          

 

  • کشش عضلات پشت ساق : به طرف یک دیوار بایستید. یک پا را جلوتر از پای دیگر قرار میدهیم بطوریکه یک زانو کمی خم و و زانوی دیگر کاملاً صاف باشد. کف هر دو دست را هم به دیوار جلو تکیه میدهیم. سپس بدون اینکه محل کف پاها روی زمین را تغییر دهیم سعی میکنیم تنه خود را به دیوار نزدیک تر کنیم، زانوی خم شده را بیشتر خم کنیم تا در پایی که زانویش صاف است مچ پا بیشتر خم شود. با این کار عضلات پشت ساق و تاندون آشیل تحت کشش قرار میگیرند. این کار را خیلی به آرامی انجام میدهیم تا وقتی که یک کشش ملایم را در پشت پا احساس کنیم. وضعیت را برای ده ثانیه حفظ کرده و سپس به  آرامی به حالت اول باز میگردیم. نرمش را 20 مرتبه تکرار میکنیم.

177 4

 

  • کشش فاشیای پلانتار : در حالت نشسته پای مبتلا را روی زانوی سالم قرار میدهیم و پنجه پا را با دست گرفته و به طرف خود میکشیم تا فاشیای کف پا در حالت کشش قرار گیرد. به مدت ده ثانیه این کشش را ادامه داده و سپس به حالت اول باز میگردیم. 20 مرتبه نرمش را انجام میدهیم.


 

  •  تزریق کورتن : تزریق دارو در محل درد ممکن است توسط پزشک معالج برای درمان استفاده شود. توجه داشته باشیم که تزریق های مکرر خطرناک بوده و ممکن است بر اثر این تزریقات فاشیای کف پا پاره شده و فرد دچار صافی کف پا و درد مزمن شود.
  •  کفی : کفی های سیلیکونی زیر پاشنه را نرم نگه داشته و آنرا از ضربات مکرری که درد را تشدید میکند حفظ میکند.

177 1

 

         
  •  اسپلینت شبانه : معمولاً وقتی فرد در شب میخوابد کف پایش به پایین خم شده و این موجب میشود تا فاشیای پلانتار ریلاکس شده و در صبح که فرد از خواب بلند میشود طول آن قدری کوتاه تر شده است و همین امر موجب شدت درد صبحگاهی است. با استفاده از یک آتل یا اسپلینت در هنگام خواب که به پا و ساق بسته میشود مچ پا در حالت 90 درجه نگه داشته شده تا کشش فاشیای پلانتار در حین خواب حفظ شود. این روش گرچه کمی ناراحت کننده است ولی موثر است.
  •  شوک ویو تراپی Extracorporal shockwave therapy or ESWT با این روش با تاباندن امواج پرقدرت صوتی به ناحیه پاشنه، روند ترمیم آسیب های فاشیای پلانتار تسریع میشود. اثر این روش در همه بیماران یکسان نبوده و ثابت شده نیست.

 

درمان جراحی

  اگر بعد از 12 ماه درمان فعال، درد همچنان باقی ماند پزشک معالج ممکن است تصمیم به انجام عمل جراحی بگیرد. انواع این اعمال عبارتند از

  •  آزاد کردن عضلات پشت ساق برای افزایش قابلیت انعطاف مچ پا
  •  آزاد کردن فاشیای پلانتار بصورت بریدن قسمتی از فاشیا برای افزایش قابلیت انعطاف فاشیا

هر دو این اعمال جراحی را میتوان به روش باز یا با آندوسکوپ انجام داد.

منبع: ایران ارتوپد - دکتر مهرداد منصوری

موضوعات فیزیوتراپی

مقالات فیزیوتراپی 

مقالات استخوان شناسی

مقالات آناتومی اندام فوقانی

مقالات آناتومی اندام تحتانی

مقالات آناتومی ستون فقرات

تصویر و ابتدا-انتهای عضلات اندام های فوقانی و تحتانی 

مقالات حرکت شناسی (کینزیولوژی)

مقالات سیستم عضلانی-اسکلتی، بیماری ها و اختلالات مربوطه

مقالات شکستگی استخوانها و جراحی های ارتوپدی

مقالات روماتولوژی (شامل اصطلاحات،اختلالات و بیماریهای روماتیسمی و روماتیسم خارج مفصلی)

مقاله های دستگاه عصبی مرکزی و محیطی (cns & pns)

مقالات سیستم عصبی، بیماریها و اختلالات مربوطه

مقالات سیستم تنفسی، بیماریها و اختلالات مربوطه

مقاله های سیستم حسی، درد و موضوعات آن

مقالات سیستم عروقی، بیماریها و اختلالات مربوطه

مروری بر آناتومی سیستم عصبی، عضلانی و اسکلتی ازطریق تصاویر 

اخبار کنگره ها و سمینارهای فیزیوتراپی 

مهمترین اخبار دکترای حرفه ای فیزیوتراپی

مطالب و موضوعات متفرقه (مقالاتی درباره فشار خون، دیابت، بیوفیزیک، رادیولوژی،فیزیولوژی و تست خون، برخی از بیماری ها و...)

مقالات ورزش و تغذیه (شامل موضوعات تحرک و فعالیت بدنی،تغذیه صحیح،چاقی،اضافه وزن،کنترل وزن و غیروه)

مقالات قلب و عروق (شامل مفاهیم، اختلالات و مقاله های آموزشی)

مقالات رادیولوژی

برخی از خلاصه مقالات فیزیوتراپی

طبقه بندی مطالب بر اساس ناحیه بدن

مقالات ستون فقرات

مقالات شانه

مقالات آرنج

مقالات مچ و انگشتان دست

مقالات لگن، مفصل هیپ و ناحیه ران

مقالات زانو

مقالات مچ پا و پا 

مقالات سیستم عصبی (cns & pns)

ویدیوهای آموزشی

 

دررفتگی مادرزادی مفصل ران (Congenital dislocation of the hip joint)

 

دررفتگی مادرزادی ران (Congenital dislocation of the hip or CDH)

دررفتگی مادرزادی مفصل لگن (CDH)

دررفتگی رشدی مفصل ران (Developmental dislocation of the hip or DDH)

اختلال تکاملی رشدی مفصل ران (Developmental dysplasia of the hip or DDH) 

 

در رفتگی مادرزادی لگن در ناحیه مفصل ران که نام کامل آن Developmental dysplasia of the hip or DDH است، جزو بیماریهای مادرزادی است و در آن سر استخوان ران به درستی در داخل حفره استابولوم لگن قرار نگرفته است.

شدت در رفتگی مادرزادی لگن در ناحیه مفصل ران در افراد مختلف متفاوت است. در اکثر این افراد حفره استابولوم در دوران جنینی به درستی تشکیل نشده و شکل و یا عمق کافی را نداشته و نمیتواند سر استخوان ران را در خود نگه داری کند. در بعضی از افراد سر استخوان ران در بدو تولد کاملا خارج از حفره استابولوم است که به آن دررفتگی مادرزادی سر ران استخوان هم میگویند. در بعضی دیگر سر ران در حفره استابولوم هست ولی ناپایدار بوده و به آسانی از آن خارج و به آن داخل میشود. در بعضی از افراد هم لقی و ناپایداری مفصل ران با رشد بچه بیشتر میشود.

تمام نوزادان بلافاصله بعد از تولد باید توسط پزشک از لحاظ وجود این بیماری معاینه شوند و در صورت لزوم از روش های تصویر برداری مثل سونوگرافی یا رادیوگرافی برای بررسی بیشتر استفاده میشود.

 

علل دررفتگی مادرزادی لگن

 علت این بیماری به درستی شناخته شده نیست. بعضی از محققین معتقدند در  بعضی از جنین ها حفره استابولوم به درستی تشکیل نشده و عمق کافی برای نگه داشتن سر استخوان ران در درون خود را ندارد. بعضی دیگر هم عقیده دارند که شلی کپسول مفصل ران علت بروز این بیماری است.

در رفتگی مادرزادی لگن در بعضی خانواده ها بیشتر است. به نظر میرسد در جوامعی که نوزاد را قنداق میکنند شیوع این بیماری بیشتر بوده و در مناطقی که مادر بچه را در پشت کمر یا جلوی شکم خود آویزان میکند این بیماری شیوع کمتری دارد. این اختلاف احتمالا به علت نزدیک بودن و دور بودن ران های بچه در دو نوع متفاوت بستن و حمل کردن وی است.

 1676 3 1676 2
1676 4
 

در رفتگی مادرزادی لگن بیشتر مفصل ران چپ را گرفتار میکند. بیشتر در دختر ها دیده میشود (شیوع دررفتگی مادرزادی مفصل ران در دختران 9 برابر پسران است) و در نوزادانی که در شکم مادر در وضعیت برعکس معمول قرار گرفته اند (سر به طرف بالا و پا به پایین) بیشتر است. بیماری در نیمی از موارد دو طرفه است.

دررفتگی مادرزادی مفصل ران در موارد زیر هم بیشتر دیده میشود

  • فرزندان اول خانواده
  • نژاد سفید
  • وجود ناهنجاری های مادرزادی دیگر مانند تورتیکولی و یا پا چنبری (کلاب فوت)

وقتی سر استخوان ران نوزاد مدتی در خارج از حفره استابولوم میماند هم رشد سر و هم رشد حفره استابولوم دچار اختلال میشود. حفره استابولوم کوچک باقی میماند و عمق کافی هم پیدا نمیکند. سر استخوان ران هم کوچک مانده و خوب رشد نمیکند. گردن استخوان ران نازک مانده و تنه استخوان ران هم لاغر و کم قطر میشود.

این تغییرات نشان میدهند که رشد استخوان ها وقتی سیر طبیعی خود را طی میکند که آنها به درستی در کنار هم قرار داشته باشند. در کنار هم بودن است که رشد و تکامل مناسب را تضمین میکند.

تغییرات دیگری هم بتدریج در اندام کودک بوجود میاید. کپسول مفصل ران این بچه ها کلفت و ضخیم شده و عضلات اطراف مفصل ران بخصوص عضلات ادکتور (نزدیک کننده ران) و عضله ایلیوپسواس کوتاه میشوند. هر چه مدت زمان بیشتری از تولد نوزاد بگذرد و درمان به تاخیر بیفتد این تغییرات بیشتر شده و درمان بچه را مشکل تر میکند.

در صورتی که بیماری زود تشخیص داده شده و سر استخوان ران در درون حفره استابولوم گذاشته شود رشد استخوان ها در دو طرف مفصل سیر طبیعی خود را باز یافته و در بسیاری اوقات عقب ماندگی خود را جبران میکنند ولی در صورتی که سر استخوان ران در بیرون استابولوم بماند هر چه سن بچه بیشتر میشود عقب ماندگی رشد مفصل و تغییر شکل آن بیشتر میشود.

این امر نشان میدهد که تشخیص ای بیماری و درمان آن هر چه زودتر باید شروع شود.

63 3 63 2

 در هر دو رادیوگرافی بالا دررفتگی مفصل ران دیده میشود. مشاهده میشود که سر کروی شکل استخوان ران در داخل حفره استابولوم قرار ندارد

علایم

علائم در رفتگی مادرزادی سر استخوان ران در بچه ها بسته به سن بچه متفاوت است. این علائم را معمولا در دو محدوده سنی قبل و بعد از سه ماهگی تعریف میکنند.

 

علائم دررفتگی مادرزادی مفصل ران قبل از سه ماهگی

مهمترین این علائم در سنین قبل از سه ماهگی عبارتند از

  •  در ناحیه کشاله ران همه نوزادان چین های پوستی بطور طبیعی وجود دارد. در این بیماری این چین ها ممکن است در دو طرف غیر قرینه بوده و چین های کشاله ران در طرف دررفته بیشتر باشد.

           1676 1

  •  مفصل ران نوزاد دچار محدودیت حرکت شده و بخصوص دو ران بچه خوب از هم باز نمیشوند و مادر ممکن است نتواند ران های نوزاد را برای تعویض پوشک خوب از هم باز کند.

           1676 7

  • تست ارتولانی و بارلو  Ortolani and barlow's test : این تست ها به توسط پزشک انجام میشوند. پزشک نوزاد را به پشت بر روی تخت خوابانده و با گرفتن ران و ساق نوزاد، مفصل ران را با فشار دست جا میندازد و با برداشته شدن فشار مفصل دوباره در میرود.

           1676 5

 

علائم دررفتگی مادرزادی مفصل ران بعد از سه ماهگی

مهمترین این علائم در سنین بعد از سه ماهگی عبارتند از

  • محدود شدن حرکان مفصل ران : در این سنین حرکت ابداکسیون یا دور شدن ران محدودتر میشود و مادر و یا پزشک نمیتوانند به راحتی ران های بچه را از هم دور کنند.
  •  تست ارتولانی و بارلو در این دوره دیگر قابل انجام نیست یعنی پزشک دیگر نمیتواند با فشار دست مفصل را جا بیندازد.
  • برجستگی استخوانی تروکانتر بزرگ در طرف بیرونی لگن بچه بیرون تر و برجسته تر از معمول است
  • کوتاه بودن اندام : ران طرف در رفته کوتاه تر به نظر میرسد. وقتی کودک را به پشت میخوابانیم و زانو های وی را خم کرده بطوریکه کف پاها بر روی زمین باقی بماند زانوی طرف دررفته پایین تر از زانوی طرف سالم است. به این معاینه تست گالزی Galezzi test میگویند.

           1676 8
  • تست تلسکوپی : در این روش معاینه، پزشک بچه را به پشت بر روی تخت خوابانده و سپس با یک دست لگن طرف سالم را ثابت نگه میدارد و با دست دیگر ساق یا ران طرف در رفته را گرفته و در امتداد ران به طرف پایین میکشد و به طرف بالا هل میدهد. در درفتگی مفصل ران، به علت اینکه سر استخوان ران در درون حفره استابولوم نیست این مانور موجب میشود ران به راحتی به بالا و پایین حرکت کند.
  • لنگش : کودک مبتلا به دررفتگی مفصل ران دیر راه میفتد و موقع راه رفتن هم میلنگد. وقتی در رفتگی یک طرفه است کودک موقعی که پای سالم را از روی زمین بلند کرده و تکیه را بر روی طرف بیمار میندازد کل تنه خود را به آن طرف خم میکند. به این طرز راه رفتن راه رفتن ترندلنبرگ Trendelenburg gait میگویند. وقتی دررفتگی دو طرفه است بچه هر پایی را که بر زمین میگذارد تنه را به همان طرف خم میکند. این را راه رفتن اردکی Waddling gait میگویند.
  • افزایش لوردوز کمری : در این بچه ها بخصوص در نوع دو طرفه موقع ایستادن قوس کمر بیش از حد معمول است.
  • تست ترندلنبرگ : این معاینه را پزشک انجام میدهد. پزشک از بیمار میخواهد که سرپا و رو به دیوار ایستاده و هر دو دست را برای حفظ تعادل به آن تکیه دهد. سپس از او میخواهد تا پای سالم را از روی زمین بلند کرده و روی پای بیمار بایستد. در فرد بیمار به علت ضعیف بودن عضلات ابدکتور ران، لگن نمیتواند تعادل خود را حفظ کند و طرف سالم لگن به پایین متمایل میشود و بچه برای اینکه تعادل خود را حفظ کند تنه خود را به طرف بیمار متمایل میکند.

 

تشخیص دررفتگی مادرزادی لگن

 پزشک معالج بعد از معاینه بیمار برای تشخیص قطعی از روش های تصویربرداری مثل سونوگرافی و رادیوگرافی ساده استفاده میکند.

 1676 6

 رادیوگرافی های بالا در رفتگی مادرزادی مفصل لگن در طرف چپ را نشان میدهد. خطوط رسم شده به تشخیص دررفتگی کمک میکنند

درمان

درمان در رفتگی سر استخوان ران در بچه ها باید هرچه زودتر بعداز زایمان شروع شود. هرچه درمان زودتر شروع شود با استفاده از روش های ساده تری میتوان به نتیجه رسید، مدت درمان کوتاه تر است و نتیجه درمان بهتر خواهد بود. تی چند هفته تاخیر در درمان این بیماری هم جایز نیست. هرچه درمان بیمار با تاخیر و در سنین بالاتری انجام شود نتیجه درمان نامطلوب تر خواهد شد و درمان هم مشکل تر است.

نوع درمان بر حسب اینکه بیماری در چه سنی تشخیص داده شود متفاوت است. برای درمان این بیماران معمولا از مشی زیر استفاده میشود.

 

      63 1
      استفاده از کمربند مخصوص برای درمان
     دررفتگی مفصل ران در بچه های کم سن

درمان دررفتگی مادرزادی مفصل ران در سنین نوزادی

در نوزادان درمان با بستن نوارهای پلاستیکی خاصی مثل کمربند در اطراف بدن است. به این کمربند پاولیک هارنس Pavlic harness میگویند. هدف این است تا با این وسیله مفصل ران برای مدتی حدود یک تا دو ماه در وضعیت خاصی قرار بگیرد. در این وضعیت سر استخوان ران در حفره استابولوم میماند و ماندن سر استخوان ران در درون حفره استابولوم به رشد بهتر آن کمک میکند. بعد از مدتی سر استخوان در داخل حفره استابولوم پایدار میشود.

این درمان را میتوان در کودکان تا سن حداکثر شش ماهگی انجام داد. البته هر چه سن بچه کمتر بوده و درمان در سنین کمتری شروع شود نتیجه درمان بهتر است. معمولا وقتی بچه شروع به چهار دست و پا راه رفتن میکند ( سنین 6-4 ماهگی) این روش درمانی دیگر تاثیر زیادی نداشته و باید درمان های مرحله بعد انجام شود.

درمان دررفتگی مادرزادی مفصل ران در سنین بین 18-6 ماهگی

اگر تشخیص بیماری در سنین بین شش ماهگی تا یک و نیم سالگی داده شود درمان مشکل تر است. ممکن است وسیله ذکر شده در قبل دیگر نتواند به بیمار کمک کند. در این بیماران پزشک سعی میکند مفصل ران بیمار را در اطاق عمل و زیر بیهوشی عمومی جااندازی کرده و اندام های تحتانی و تنه را مدتی در یک قالب گچی در وضعیتی خاص نگه دارد. گچی که به این منظور بکار میرود را گچ اسپیکا یا اسپایکا Spica cast مینامند.

     63 1
       استفاده از گچ گیری اسپایکا برای نگه داشتن
         مفصل ران در حال جاافتاده بعد از جااندازی
                   بسته یا باز

گاهی اوقات در سنین کمتر از شش ماهگی هم ممکن است درمان با کمربند ذکر شده در قبل موثر نباشد و پزشک از روش جااندازی و گچ گیری استفاده کند. در این روش درمانی معمولا پزشک معالج در ابتدا مدتی پای کودک را با وزنه تحت کشش قرار میدهد. سپس ممکن است نیاز باشد تا با یک عمل جراحی کوچک در ناحیه کشاله ران تاندون های سفت شده عضلات اددکتور (نزدیک کننده ران) قطع شوند و در مرحله بعد، مفصل ران کودک در اطاق عمل و زیر بیهوشی عمومی جااندازی شده و گچ گیری میشود. اندام های تحتانی مدتی در گچ اسپیکا میمانند تا مفصل در حالت جدید تثبیت شود.
البته ممکن است پزشک معالج از کشش یا از بریدن تاندون های کشاله ران استفاده نکرده و مستقیما اقدام به جااندازی مفصل ران و گچ گیری آن بکند.

اگر جااندازی مفصل ران در اطاق عمل موفقیت آمیز نباشد، مفصل ران بچه باید عمل جراحی شود. در حین عمل جراحی پزشک جراح ارتوپد، تمام بافت ها را از پوست تا مفصل ران شکاف داده و سپس سر استخوان ران را در درون حفره استابولوم قرار میدهد و بافت های اطراف مفصل بخصوص کپسول مفصل ران را به نحوی ترمیم میکند تا مفصل در همان حالت باقی مانده و مجددا در نرود. بعد از جراحی اندام های تحتانی و تنه بیمار گچ گیری اسپیکا میشوند.

به یاد داشته باشید که هر چه درمان زودتر شروع شود احتمال اینکه بتوان مفصل را بصورت بسته و بدون عمل جراحی جااندازی کرد بیشتر است و هرچه درمان دیرتر شروع شود ممکن است دیگر امکان جااندازی بسته وجود نداشته و برای جااندازی نیاز به عمل جراحی پیدا شود. الیته گاهی ممکن است مفصل ران یک بچه زیر شش ماهگی هم بصورت بسته جا نیفتد و کودک نیاز به جراحی باز پیدا کند و برعکس آن هم امکان پذیر است یعنی ممکن است مفصل ران یک بچه یک و نیم ساله هم قابل جااندازی بسته و بدون عمل جراحی باشد.

درمان دررفتگی مادرزادی مفصل ران در سنین بالای 1.5 سالگی

    63 2
            عمل جراحی استئوتومی استخوان لگن برای تغییر زوایای استابولوم
                                  و کمک به جااندازی مفصل ران

در سنین بالای یک و نیم سالگی در اکثر مواقع برای درمان از عمل جراحی کمک گرفته میشود. در این سنین عمل جراحی به منظور جااندازی باز مفصل دررفته انجام میشود چون معمولا جااندازی بسته دررفتگی در این سنین امکانپذیر نیست.

در سنین بالای یک و نیم سالگی معمولا شکل استخوان های لگن هم تغییر میکند و بغیر از جااندازی باز دررفتگی، در بسیاری اوقات نیاز به جراحی بر روی استخوان هم وجود دارد بدین صورت که پزشک جراح، استخوان لگن را در نواحی خاصی میشکند و آنها را در وضعیت مناسبی قرار میدهد تا در وضعیت جدید جوش بخورند و شکل تغییر یافته استخوان های اطراف مفصل ران طبیعی تر شود. به این نوع عمل جراحی استخوانی، عمل استئوتومی سالتر Salter osteotomy میگویند.

اگر تشخیص و درمان بیماری بعد از دو سالگی انجام شود احتمال اینکه حفره استابولوم شکل طبیعی خود را بدست آورد کم است و معمولا بیمار در سنین بالاتر، زودتر از معمول دچار استئوآرتریت (سائیدگی مفصل) ران میشود.


منبع: ایران ارتوپد - دکتر مهرداد منصوری

مطالب مرتبط

مقالات سیستم عضلانی-اسکلتی، بیماری ها و اختلالات مربوطه

مقالات آناتومی اندام تحتانی

فیزیوتراپی و کاربردهای آن

معیار کمای گلاسکو (Glasgow coma scale)

معیار کمای گلاسکو (GCS)

مقیاس اغمای گلاسکو (Glasgow coma scale)

ژانت و همکارانش در انستیتوی علوم اعصاب دانشگاه گلاسکو، معیاری را جهت تعیین شدت آسیب ضربه ای مغز (Traumatic brain injury or TBI) که منجربه اختلالات عملکرد مغز می گردد، مطرح کردند که معیار کمای گلاسکو (Glasgow coma scale or GCS) نامیده می شود. این معیار بر سه پایه استوار است که عبارتنداز:

*پاسخ چشمی (Eye opening or Eye response) بصورت باز بودن یا باز کردن چشم (در بهترین حالت 4 نمره)

*پاسخ کلامی (Verbal response) (در بهترین حالت 5 نمره)

*پاسخ حرکتی (Motor response) (در بهترین حالت 6 نمره)

 

نمره مقیاس کمای گلاسکو (GCS score)

پاسخ های چشمی، کلامی و حرکتی به صورت های زیر تعیین می شود:

پاسخ چشمی (E)

*باز بودن خود به خودی چشم ها= 4 نمره

*باز کردن چشم ها به هنگام صحب کردن با بیمار یا نسبت به صدای بلند= 3 نمره

*باز کردن چشم ها با تحریک دردناک= 2نمره

*بدون پاسخ یا عدم واکنش= 1 نمره

پاسخ کلامی (V)

*آگاهی داشتن به زمان، مکان و افراد= 5 نمره

*بیمار گیج بوده، صحبت می کند ولی به زمان، مکان و اشخاص آگاهی ندارد= 4 نمره

*به کاربردن کلمات نامناسب= 3 نمره

*به کاربردن کلمات یا صداهای نامفهوم= 2 نمره

*بدون پاسخ کلامی= 1 نمره

پاسخ حرکتی (M)

*اجرا کردن دستورات یا فرمان ها= 6 نمره

*مشخص کردن محل درد= 5 نمره

*دور کردن خود از تحریکات دردناک= 4 نمره

*وضعیت خم کردن یا حالت فلکسوری در اندام ها در پاسخ به تحریکات دردناک= 3 نمره

*وضعیت باز کردن یا حالت اکستنسوری در اندام ها در پاسخ به تحریکات دردناک= 2 نمره

*عدم پاسخ به تحریکات دردناک= 1 نمره

بنابراین براساس نمره مقیاس اغمای گلاسکو، کمترین نمره برابر 3 و بیشترین آن 15 است.

شدت آسیب ضربه ای مغز

شدت آسیب ضربه ای مغز برطبق نمره معیار کمای گلاسکو پس از اعمال ضربه بصورت زیر است:

*آسیب ضربه ای مغزی شدید= نمره 3 الی 8

*آسیب ضربه ای مغزی متوسط= نمره 9 الی 12

*آسیب ضربه ای مغزی خفیف= نمره 13 الی 15

پیش آگهی ضایعه ضربه ای مغز

براساس مقیاس کمای گلاسکو، نمرات خیلی پایین نشان دهنده احتمال افزایش مرگ و میر و نمرات بالاتر موید شانس بیشتر برای ادامه حیات است. براساس گزارش های آماری، بیمارانی که نمرات آنها بین 3 الی 4 باشد احتمال مرگ یا زندگی نباتی برای این اشخاص حدود 85 درصد خواهد بود. اگر نمره فرد بیشتر از یازده باشد احتمال مرگ یا زندگی نباتی به 5 الی 10 درصد کاهش می یابد و حدود 85 الی 90 درصد ادامه زندگی به صورت بهبودی متوسط یا قابل قبول امکان پذیر است.

تهیه و تنظیم: فیزیوتراپیست ابراهیم برزکار

*استفاده از مطالب فقط درصورت ذکر منبع وبلاگ یا لینک آن مجاز است

مطالب مرتبط

 
 
 
 
 

موضوعات فیزیوتراپی شامل:

مقالات فیزیوتراپی 

مقالات استخوان شناسی

مقالات آناتومی اندام فوقانی

مقالات آناتومی اندام تحتانی

مقالات آناتومی ستون فقرات

مقالات حرکت شناسی (کینزیولوژی)

مقالات سیستم عضلانی-اسکلتی، بیماری ها و اختلالات مربوطه

مقالات شکستگی استخوانها و جراحی های ارتوپدی

مقالات روماتولوژی (شامل اصطلاحات،اختلالات و بیماریهای روماتیسمی و روماتیسم خارج مفصلی)

مقاله های دستگاه عصبی مرکزی و محیطی (cns & pns)

مقالات سیستم عصبی، بیماریها و اختلالات مربوطه

مقالات سیستم تنفسی، بیماریها و اختلالات مربوطه

مقاله های سیستم حسی، درد و موضوعات آن

مقالات سیستم عروقی، بیماریها و اختلالات مربوطه

مروری بر آناتومی سیستم عصبی، عضلانی و اسکلتی ازطریق تصاویر 

اخبار کنگره ها و سمینارهای فیزیوتراپی 

مهمترین اخبار دکترای حرفه ای فیزیوتراپی

مطالب و موضوعات متفرقه (مقالاتی درباره فشار خون، دیابت، بیوفیزیک، رادیولوژی،فیزیولوژی و تست خون، برخی از بیماری ها و...)

مقالات ورزش و تغذیه (شامل موضوعات تحرک و فعالیت بدنی،تغذیه صحیح،چاقی،اضافه وزن،کنترل وزن و غیروه)

مقالات قلب و عروق (شامل مفاهیم، اختلالات و مقاله های آموزشی)

مقالات رادیولوژی


طبقه بندی مطالب بر اساس ناحیه بدن

مقالات ستون فقرات

مقالات شانه

مقالات آرنج

مقالات مچ و انگشتان دست

مقالات لگن، مفصل هیپ و ناحیه ران

مقالات زانو

مقالات مچ پا و پا 

مقالات سیستم عصبی (cns & pns)

 

ضربه های مغزی (Brain traumas)

 

ضربه مغزی (Brain trauma)

آسیب ضربه ای مغز (Traumatic brain injury or TBI)

مغز از بافتی  نرم تشکیل شده است  و توسط خون  و مایع مغزی-نخاعی  مشروب می شود. وقتی  فردی  دچار ضربه مغزی  می شود مغز ناگهان  در درون جمجمه تکان می خورد و به استخوان جمجمه  که در سمت  مقابل است برخورد می کند. گاهی  این حالت با نیرو  و قدرت  بسیار  شدید  اتفاق  می  افتد.

 
مغز در حقیقت فرمانده کل بدن و ارگانیسمی بسیار پیچیده است . تفکر ،درک حس های دقیق ، حرکات ، تعادل ، شنوایی ، بینایی ، هماهنگی بین بخشهای مختلف بدن و… همه با سلامت مغز معنی پیدا می کنند .

 


این ساختمان بسیار مهم توسط پرده های مختلفی پوشیده شده و در داخل محفظه ای محکم به نام جمجمه قرار گرفته است . اطراف مغز را مایعی به نام مایع مغزی – نخاعی ( CSF ) احاطه کرده و علاوه بر اعمال متعدد دیگرش تا حدی اثرات حفاظتی ساختمان های مختلف بر مغز را تقویت می کند.
معمولا اگر  ضربه  شدید  و ناجور باشد  شدت آسیب مغزی  هم بیشتر  است  که این حالت در  دوچرخه سواران، موتور سواران  و تصادف  با اتوموبیل  دیده می  شود.

ضربه مغزی  شدید  یک اورژانس  پزشکی محسوب می شود و فرد باید فورا  به بیمارستان  منتقل  شود .اگر مغز به طور جدی  آسیب  ببیند  مشکلات بیمار  طولانی مدت  خواهد  شد  و ممکن است در حرکت ، یادگیری  یا صحبت کردن با مشکلات روبه رو  شود. البته اکثر مواقع  بعد از  ضربه خفیف  فرد به حالت طبیعی  برمی گردد.اگر تعداد ضربه های  مغزی زیاد  باشد  مشکلات  جدی  تر و شدیدتر خواهد  شد .این حالت  در فوتبالیستها و بوکس بازان  بیشتر دیده می  شود.

این که فرد  بعد از ضربه مغزی  چه حالتهایی پیدا می کند  به شدت آسیب بافت مغز در درون جمجمه  بستگی  دارد.گاهی هشیاری  فرد از  دست  می رود و برای چند  ثانیه  تا چند  دقیقه غش  می کند  و به اغماء فرو می رود. گاهی  شدت  ضربه کم است ،فرد هوشیار بوده اما دچار  فراموشی  می  شود  و لحظاتی  کوتاه قبل از  ضربه  و یا بلافاصله  بعد از آن را فراموش می کند.

در اکثر افرادی که دچار  ضربه مغزی  شده اند  حالت گیجی  و خیرگی  برای  مدت کوتاهی  به وجود می آید.آنها حس  می کنند  روی  ابرها  هستند، می لرزند  و اگر بخواهند  راه بروند  یا فعالیت های  عادی  داشته باشند به علت گیجی  نیم توانند  احتمال تهوع  و استفراغ  بعد از  ضربه مغزی  وجود دارد .سردرد خفیف  برای  مدت  چند روز  و یا بیشتر در اکثر این افراد دیده می  شود.

گاهی  در موارد  شدید  امکان خونریزی  مغزی  و یا آسیب  به بافت  ظریف  مغز وجود دارد  .در این  شرایط  احتمال  بیهوش  شدن طولانی  مدت  ،گیجی  شدید ، فراموشی  در حدی  که فرد  نام افراد ،مکانها  و حتی  گاهی  نام خود  را به یاد  نمی آورد ، استفراغ  مکرر و سردرد شدید  وجو دارد.

تقسیم بندی ضربات مغزی

تقسیم بندی های مختلفی برای ضربه های مغزی عنوان شده است که در اینجا یکی از کاربردی ترین آنها را مطرح می کنیم ;


۱- ضربه های مغزی ناشی از برخورد مستقیم اشیاء با سر و بالعکس


۲- ضربه های مغزی ناشی از نیروهای اینرسیال با  یا بدون برخورد مستقیم

از گروه اول می توان به شکستگی های جمجمه مثلا در اثر برخورد اشیاء با سر و یا برخورد سر به شیشه جلوی اتومبیل در حین سوانح رانندگی اشاره کرد .

در گروه دوم اگر ضربه مستقیم وجود نداشته باشد ، ممکنست هیچگونه علامت ظاهری از ضربه مغزی در پوست یا صورت مشاهده نشود . در این موارد حرکات جمجمه و مغز نقش اساسی را ایفا می کنند و در حقیقت جهت متفاوت حرکات جمجمه و مغز و سرعت متفاوت آنهاست که باعث آسیب مغزی می شود

ضایعات ناشی از ضربه مغزی

●  آسیب پوست سر :
درجات متفاوتی از آسیب پوست سر را می توان متعاقب ضربه های مستقیم به سر مشاهده کرد . ضخامت پوست سر در کاهش شدت آسیب مغزی مؤثر است.
پوست سر دارای عروق خونی فراوانیست ، به حدی که خونریزی از آنها می تواند باعث بروز شوک در بیمار شود . به همین خاطر در صورت برخورد با اینگونه بیماران باید به عنوان اولین قدم سعی در کنترل خونریزی داشته باشیم ( پانسمان تمیز زخم ، بستن رگ خونریزی دهنده و … )


●  شکستگی جمجمه :

شکستگی جمجمه می تواند در اثر ضربه های نافذ یا غیر نافذ پدید آید . وجود این ضایعه همیشه بمعنی آسیب همزمان در مغز نیست ، از طرف دیگر عدم وجود شکستگی نیز نمی تواند آسیب مغزی را رد کند ، اما به هر حال مشاهده شکستگی جمجمه بمعنی شدت زیاد ضربه مغزیست و لزوم بررسی های بیشتر و انجام سی تی اسکن را می رساند.

رادیو گرافی ساده قادر به نشان دادن تمام شکستگی های جمجمه نیست.

 انواع شکستگی های جمجمه

الف) شکستگی خطی جمجمه:

در صورتی پدید می آید که نیروی زیاد به سطح وسیعی از جمجمه وارد شود ، این شکستگی ها می توانند به قاعده جمجمه نیز گسترش یابند.

میزان آسیب واردشده به نسج مغز در حضور انواع مختلف شکستگی متفاوت است. شکستگی بدون عارضه جمجمه به خودی خود مشکل آفرین نیست و به مرور زمان التیام خواهد یافت ، اما در بسیاری موارد پارگی سرخرگ سخت شامه مغزی مجاور شکستگی باعث خونریزی داخل جمجمه ای شده و مشکلات فراوانی را برای بیماران پدید می آورد. درصد زیادی از اینگونه بیماران محتاج مداخله جراحی خواهند بود.

اگر شدت ضربه های مغزی بیشتر باشد آسیب نسج مغز مجاور محتمل تر است. معمولا اینگونه ضربه ها دارای جزء اینرسیال هم هستند که ضایعات مغزی همراه را بیشتر می کنند. درصورتیکه پوست مجاور ناحیه شکستگی دچار پارگی باشد، شانس عفونت داخل جمجمه ای افزایش می یابد.

ب) شکستگی قاعده جمجمه:

در اغلب موارد با شکستگی کاسه جمجمه همراه است.

سه عارضه اصلی این بیماران را تهدید می کند:

▪ نشت مایع مغزی نخاعی از بینی یا گوش ، بعلت آسیب استخوان کف جمجمه و پارگی پرده های مغزی مجاور آن پدید می آید. مهمترین خطری که این بیماران را تهدید می کند عفونت پرده های مغزی (مننژیت) است. در اغلب این بیماران بهبودی خودبه خودپدید می آید اما در درصدی از موارد ، عمل جراحی اجتناب ناپذیر خواهد بود.

▪ آسیب اعصاب مغزی ، بسیاری از این بیماران دچار ضایعه عصب بویائی میشوند و بهمین دلیل حس بویائی خود را بطور ناقص یا کامل از دست میدهند.

▪ آسیب عروق قاعده جمجمه، پیدایش ارتباطات غیرطبیعی بین سرخرگها و سیاهرگهای بزرگ در قاعده جمجمه از جمله عوارض این شکستگی هاست. پ) شکستگی فرورونده جمجمه

این شکستگی در مواردی پدید می آید که نیروی زیاد در سطح کمی وارد شود، مثال این حالت اصابت چکش یا سنگ به سر در جریان نزاع ، و یا برخورد سر با لبه کابینت آشپزخانه و… است. شانس عفونت های داخل جمجمه ای و آبسه مغزی در صورت پارگی همزمان پوست ناحیه مجاور بسیار زیاد است قطعه فرورفته استخوان می تواند باعث پارگی پرده مغزی مجاور و آسیب نسج شود.

اکثر مبتلایان به شکستگی فرورونده جمجمه (حتی در موارد نسبتا شدید) در زمان مراجعه هوشیارند.

در مواردی که پوست روی محل شکستگی فرورونده سالم باشد ، تصمیم گیری بر اساس عوارض احتمالی ، مسائل زیبایی و … توسط جراح مغز و اعصاب صورت می گیرد.

 

 خونریزی های ناشی از ضربه مغزی

انواع مختلفی از خونریزی مغزی متعاقب ضربه می توانند پدید آیند ، که بحث در مورد آنها نیاز به مقالات تخصصی دارد.

نکته مهم در این زمینه اینست که بسیاری از بیماران پس از کاهش گذرای سطح هوشیاری ، به وضعیت ظاهرا طبیعی بازگشته و سپس بعد از گذشت مدتی مجددا دچار افت سطح هوشیاری شده اند.

انواع خونریزی ناشی از ضربه مغزی شامل:

▪ خونریزی های خارج سخت شامه ای

▪ خونریزی زیرسخت شامه ای حاد و مزمن

▪ خونریزی داخل مغزی در اثر ضربه

در صورت برخورد صحیح درمانی ،معمولا خونریزی های خارج سخت شامه ای پاسخ خوبی به درمان می دهند. یکی از کشنده ترین خونریزیهای مغزی ، خونریزی تحت سخت شامه ای است.

 

 له شدگی (Contusion) بافت مغز:

ممکن است بافت مغزی مجاور محل ضربه مستقیم ، تحت فشار قرار گیرد و دچار له شدگی یا Contusion گردد. موارد خفیف این حالت نیازی به جراحی ندارد ، اما موارد شدیدتر محتاج عمل جراحی هستند . شدت آسیب و محل درگیر، فاکتورهای مهمی در تعیین میزان پاسخ بیمار به درمان هستند.

 

تکان یا ضرب دیدگی (Concussion) مغزی

در این حالت بیمار دچار فلج گذرای عملکرد عصبی می شود ، کاهش گذرای سطح هوشیاری سپس بهبودی آن، از وجوه مشخصه Concussion است. اختلال حافظه در آنها شایع است.

ضایعه منتشر مغزی در سطح سلولی (DAI)

در این حالت، بدون وجود ضایعات فضاگیر یا خونریزیهای وسیع و شدید مغزی ، بیمار دچار اختلال در عملکرد عصبی شده و معمولا در کوما است. البته خود این حالت نیز درجات مختلفی دارد و اغلب از نوع خفیف هستند.

ورم مغزی:

در اثر این آسیب های منتشر در سطح سلولی و نیز بهم خوردن تنظیم خودکار عروق مغزی اتفاق می افتد و انواع مختلفی دارد. بیشترین میزان ادم مغزی طی ۴۸ تا ۷۲ ساعت پس از ضربه پدید می آید و میتواند موضعی یا منتشر باشد.


 بعضی از عوارض ضربه های مغزی :

عوارض متنوع و متفاوتی می توانند به دنبال ضربه های مغزی پدید آیند ، درجه و شدت این عوارض در افراد مختلف بسته به شدت ضربه ، نوع ضربه ، خصوصیات فردی و… متفاوت است و می تواند از منگی و گیجی خفیف و اختلال حافظه جزئی تا ناتوانی شدید و وابستگی کامل به اطرافیان متغیر باشد.


۱- تشنج متعاقب ضربه مغزی
۲-آسیب موضعی مغز :
۳- عفونتها


نشت مایع مغزی – نخاعی ، زخمهای نفوذی ، وجود اجسام خارجی مثل ترکش و… باعث افزایش احتمال وقوع عفونتهای داخل جمجمه ای می شوند.


چه عواملی باعث بدتر شدن وضعیت بیماران ضربه مغزی میشوند؟
کاهش اکسیژن خون به هر دلیل
افت فشار خون
افزایش دی اکسید کربن خون
افزایش درجه حرارت بدن 

 پزشکان چه می کنند؟

هر فردی  که دچار  ضربه مغزی  شده باشد ، چه خفیف  و چه  شدید  بخصوص  اگر کودک باشد باید  فورا  و بدون  معطلی  به پزشک  و یا  بخش  اورژانس  بیمارستان مراجعه کند  بویژه در مواردی  که  بعد از  ضربه مغزی ، هوشیاری  فرد از  دست  رفته  باشد.اگر پزشک  به ضربه مغزی وکوفتگی  مغز مشکوک شود  معاینه کاملی به عمل می آورد. معمولا برای  سنجش  سطح هوشیاری  در مواردی  که فرد  بیهوش  است نام  او  سوال می شود  و این که آیا می داند  در حال حاضر  کجاست ،امروز  چه روزی  است  و سوالاتی  از این  قبیل  که آگاهی  فرد  به زمان  و مکان مشخص  شود. به این ترتیب حافظه  و قدرت  تمرکز  فکری  بیمار  بررسی می شود.

معاینه چشمها و بررسی  رفلکس ها (واکنش  ها ) و تعادل نیز  از  معاینات  ضروری   در این موارد  محسوب می  شود .گاهی  از بیمار  درخواست  می شود  دور بزند یا در مکانی  برای  چند دقیقه  بدود  تا مشخص  شود  آیا عملکرد  مغز  با مشکل مواجه  شده  است  یا خیر.

سی  تی  اسکن  (نوعی  بررسی  سه  بعدی  مغز  توسط  امواج  ایکس )  برای  بررسی  خونریزی  یا کوفتگی  مغزی  انجام می شود  و این مساله  در صورت  بیهوش شدن  فرد  ضرورت  بیشتری  پیدا می  کند.

●  زندگی  دوباره پس از ضربه مغزی

هر فردی   که دچار  ضربه مغزی  شده است به استراحت احتیاج دارد و باید  چند روز  تا چند هفته بسته به شرایط خود استراحت کند. انجام مجدد  فعالیتهای قبلی  ،ورزش  و سایر اعمال فرد  باید  طبق  نظر  پزشک  انجام شود. معمولا اگر مشکل جانبی پیش  نیاید  ظرف  چند  هفته  تا چند ماه  بعد ،فعالیت های  عادی  از  سر گرفته می شود  که البته این مساله  به خود  فرد  و  شرایط او  بستگی  دارد. معمولا بعد از ضربه مغزی  تا مدتی  فرد باید  به طور مرتب مورد بررسی  قرار بگیرد.

اگر فردی  دچار ضربه مغزی  شده باشد  و پس  از گذشت ماهها  باز هم  علایم  در او  دیده  شود  به سندرم  پس  از  ضربه مغزی  مبتلا شده  است .در این حالت  ضعف حافظه ،سردرد ،گیجی  و تحریک پذیری ادامه می  یابد. این مساله  باید  بسیار جدی  تلقی شود  و فرد  تحت نظر پزشک   قرار بگیرد.

 چگونه از ضربه های مغزی  پیشگیری کنیم ؟

گرچه احتمال بروز  آسیب و  صدمه به بدن در سراسر  طول عمر برای  افراد  وجود دارد. اما  باز هم  بهترین  راه آن است  که تا حد ممکن  از بروز  این نوع  اتفاقات  جلوگیری  کنیم . مطمئن ترین  روش  برای  پیشگیری از ضربه مغزی  مواظبت از  سر  است .

همواره در اتوموبیل  کمربند ایمنی  را ببندید .این کار  باید همیشه  و بدون  بهانه  انجام شود  .اگر فرزندتان  زیر  ۱۰  سال   است  باید از کمربند  مخصوص  کودکان   استفاده کند. معمولا کودکان تا زمانی که قدی معادل  و یا  تا ۱۴۷  سانتی  متر  داشته باشند  باید از کمربند  مخصوص کودکان  استفاده کنند.

رعایت قوانین  رانندگی  و مواردی  که به عبور  عابر  پیاده  مربوط  است  بسیار مهم  و ضروری  است  و متاسفانه  اکثر  سوانح  به دلیل  عدم رعایت  موازین  راهنمایی  و رانندگی  انجام می  شود.

حتی دوچرخه  سواری  ،موتور سیکلت سواری  ،اسکیت  و یا هر وسیله  این چنینی   باید از کلاه  ایمنی  استفاده  شود .مسلما اگر از سر خود  استفاده کنید  ، خوب  فکر کنید  و همه چیز  را رعایت  کنید ،سری سالم  خواهید داشت  و از این  قسمت  مهم و حیاتی  بدن به خوبی  محافظت به عمل آورید.

توجه داشته باشید  اگرشانس  بیاورید  ضربه  مغزی به  خیر و خوشی  تمام می شود  در غیر این صورت  احتمال  فلج ،  نقایص حسی ، رفتاری  و حرکتی وجود دارد.بررسی ها  نشان می  دهد  امکان بروز  صرع و تومورهای  مغزی  بعد از  ضربه مغزی وجود دارد و در مواردی  حتی این مشکلات  سالها  بعد از بروز ضربه مغزی  رخ می  دهد. با توجه به  بالا بودن   احتمال آسیب پذیری کودکان ،  از این موجودات معصوم  بخصوص  در زمان نوپایی  (یک  تا سه  سالگی )  باید  مواظبت  دقیق  به عمل  آورید  و سهل انگاری  نکنید.   

  خونریزی زیر سخت  شامه  :

خونریزی  و هماتوم  زیر سخت  شامه  عبارت  است  از یک خونریزی  که  باعث  تجمع  خون  و لخته  (هماتوم ) در زیر خارجی  ترین  غشا از سه  غشای  پوشاننده  مغز می  گردد. دو نوع  هماتوم  زیرسخت  شامه  وجود دارد. هماتوم  حاد زیرسخت شامه  در فاصله  کمی  پس  از آسیب  شدید به  سر ایجاد می  گردد. هماتوم  مزمن  زیرسخت  شامه ، عارضه  ای است  که  ممکن  است  هفته ها تا ماه ها پس  از آسیب  به  سر ایجاد شود. آسیب  ممکن  است  چنان  ضعیف    باشد که  بیمار آن  را به  خاطر نیاورد.

●  علایم  شایع 

سردردهای  رایج  که  هر روز بدتر می  شوند.
خواب آلودگی ، گیجی ، تغییرات  ذهنی  یا منگی  متغیر .
ضعف  یا کرختی  یک  طرف  بدن  .
اختلالات  بینایی  .
استفراغ  بدون  تهوع  .
مردمک هایی  با  اندازه  متفاوت  (گاهی  اوقات ).

●  علت 

آسیب  به  سر .

 عوامل تشدید کننده

پس  از موارد زیر آسیب  بیشتر رخ  می  دهد:
استفاده  از داروهای  ضد انعقاد از جمله  آسپیرین  استفاده  از داروهای  روانگردان

 پیشگیری از آسیب 

به  روشهای  زیر از آسیب  به  سر اجتناب  کنید:
در اتومبیل  از کمربند ایمنی  استفاده  کنید.
در ورزشهای  تماسی  یا هنگام  راندن  دوچرخه  یا موتور، از کلاه  ایمنی  محافظ  سر استفاده  کنید.
پس  از استفاده  از داروهای  روانگردان  و خواب آور، رانندگی  نکنید.

 عواقب  مورد انتظار

میزان  بهبود به  سلامت  عمومی ، سن ، شدت  آسیب ، سرعت  درمان  و وسعت  خونریزی  یا لخته  بستگی  دارد. پس  از برداشتن  لخته ، بافت  مغز که  تحت  فشار قرار گرفته  است ، معمولاً به  آهستگی  گسترش  می  یابد تا به  فضای  اولیه  خود برگردد. در بهترین  شرایط ، دورنمای  خوبی  دارد.

آزمون های  تشخیصی 

آزمون های  تشخیصی  می توانند شامل  بررسیهای  آزمایشگاهی  خون  و مایع  مغزی  نخاعی ، رادیوگرافی ، اسکن  رادیوسکوپیک  و سی تی اسکن  باشند.


عوارض  احتمالی 

مرگ  یا آسیب  مغزی  پایدار شامل  فلج  نسبی  یا کامل ، تغییرات  رفتاری  و شخصیتی  و مشکلات  گفتاری .

درمان 

بستری  شدن  در بیمارستان  برای  درمان  اورژانس 

جراحی  و برداشتن  لخته 

داروها

داروهای  کاهنده  تورم  داخل  جمجمه .

فعالیت در زمان ابتلا به این بیماری

استراحت  در بستر هنگام  بستری  در بیمارستان 
پس  از درمان ، بیماران  باید در حد توان  خود، فعالیت در زمان ابتلا به این بیماری کنند و فوری کار و ورزش  را آغاز نمایند. در هنگام  خستگی  استراحت  کنند. در صورتی  که  تکلم  و کنترل  عضلات  دچار آسیب  شده  باشد، بیماران  ممکن  است  به  فیزیوتراپی  یا گفتار درمانی  نیاز داشته باشند.

 رژیم  غذایی 

بیشتر بیماران  اغلب در مرحله  حاد به  تغذیه  داخل  وریدی  یا به  تغذیه  با لوله  معده ای  نیاز خواهند داشت  و سپس  می  توانند در حد تحمل  از غذای  معمولی  استفاده  کنند.

درچه شرایطی باید به پزشک مراجعه نمود؟

اگر شما یا یکی  از اعضای  خانواده  تان  دچار آسیب  سر شده  باشید (هرچند خفیف  به  نظر برسد) و هر یک  از علایم  خونریزی  زیر سخت  شامه  ایجاد شود. این ، یک  اورژانس  است !
اگر در طول  یا پس  از درمان  هر یک  از موارد زیر رخ  دهد: تب  ، زخم  جراحی ، قرمز، متورم  یا حساس  به  لمس  گردد. سردرد بدتر شود .

منبع:سایت پزشکان بدون مرز

مطالب مرتبط

 
 
 
 
 

دستگاه عصبی چیست

دستگاه عصبی (Nervous system)


سيستم عصبى،اجتماعى از سلول ها است كه بخشى از آنها در تشكيل شبكه ارتباطى و بخشى ديگر هم در تشكيل ماده محافظ اين شبكه شركت مى ‏كنند.شبكه ارتباطى به وسيله نورونها شكل مى ‏گيرد.سلول هاى شبكه ارتباطى براى دريافت و ايجاد جريان عصبى و همچنين انتقال اين جريان به ساير نورونها و همچنين سلول هاى حساسه، متمايز شده اند. مغز انسان تقريبا از ۱۰۱۲ نورون تشكيل شده است. 

سلول هاى محافظ سيستم عصبى شامل نوروگلياها است كه به معنى متصل ‏كننده نورونها به همديگر مى ‏باشند (Nerve Glue). اين سلول ها نه تنها در نگهدارى و محافظت نورونها در يك محيط محدود و مخصوص بسيار مؤثرند، بلكه باعث افزايش سرعت انتقال ايمپالسهاى الكتريكى در طول آكسون نيز مى ‏شوند.تعداد سلول هاى نورگليا در مغز انسان، ده برابر بيشتر از تعداد نورونهاى موجود در مغز است.

سيستم عصبى اكثر حيوانات به دو قسمت سيستم عصبى محيطى (PNS) و سيستم عصبى مركزى (CNS) تقسيم مى‏شوند.


تصاویر زیر:



سيستم عصبى محيطى(Peripheral nervous system)

سيستم عصبى محيطى، ارتباطى را بين دستگاه اعصاب مركزى و قسمتهاى مختلف بدن و محيط خارج به وجود مى ‏آورد. اين سيستم متشكل از قسمتهاى زير است:

1- بخشهاى حسى كه از رسپتورهاى حسى ساخته شده‏ اند.
2- بخشهاى حركتى كه براى ايجاد فعاليتهاى عضلانى و يا فعاليتهاى ترشحى، فرمانهايى را به ارگانهاى مربوطه صادر مى‏ نمايند.
3- نورونهاى آورنده اوليه.

بخشهاى حركتى شامل رشته‏ هاى حركتى سوماتيك (بدنى)،گانگليونهاى اتونوميك و بالاخره رشته‏ هاى اتونوميك هستند.

رشته ‏هاى اتونوميك به سه قسمت:
نورونهاى سمپاتيك، پاراسمپاتيك و انتريك (روده‏اى) تقسيم مى ‏شوند.

رشته ‏هاى حركتى سوماتيك، باعث انقباض عضلات اسكلتى بدن شده و رشته‏ هاى حركتى اتونوميك در تحريك و همچنين مهار فعاليت عضلات صاف، غدد و عضله قلب نقش مهمى را ايفا مى‏ كنند. سلسله اعصاب سمپاتيك، كل ارگانهاى بدن را براى انجام فعاليتهاى حياتى آماده نگه مى ‏دارند و اين عمل در حالى انجام مى ‏گيرد كه سلسله اعصاب پاراسمپاتيك و انتريك در حال انجام دادن فعاليتهاى عادى خودشان هستند.


سيستم عصبى مركزی(Central nervous system)

سيستم عصبى مركزى شامل نخاع شوكى و مغز است.


قسمتهاى مختلف مغز انسان براساس پيدايش آنها در دوران جنينى به پنج ناحيه تقسيم مى ‏شوند كه عبارتند از:


۱-ميلانسفالون

۲-متانسفالون

۳-مزانسفالون

۴- ديانسفالون

۵-تلانسفالون

چگونگى تشكيل سيستم اعصاب مركزى بدين طريق است كه در ضمن نمو جنين يك قسمت از لوله عصبى نخاع شوكى را مى ‏سازد و انتهاهاى سرى لوله عصبى كه به مغز تبديل خواهد شد، ابتدا سه برجستگى به نام حبابهاى مغزى اوليه را تشكيل مى ‏دهد (تصوير)، اين حبابها عبارتند از:


1- مغز قدامى
2- مغز ميانى
3- مغز خلفى كه به طناب نخاعى پيوسته است.

در قسمت زير چگونگى تشكيل بخشهاى مختلف مغزى انسان نشان داده شده است:

-حباب مغزى قدامى (پروزنسفالون)شامل:
تلانسفالون- ديانسفالون

-حباب مغزى ميانى (مزانسفالون)عبارتنداز:
پايه‏هاى مغزى- تكمه‏هاى چهارگانه

-حباب مغزى خلفى (رمبانسفالون)شامل:
متانسفالون- ميلانسفالون

تلانسفالون نيمكره‏ هاى مغز و ديانسفالون عناصر اطراف بطن ميانى را كه مبدأ پيدايش تالاموس، هيپوتالاموس، ساب ‏تالاموس و اپى‏ تالاموس است، به وجود مى‏ آورد.متانسفالون،پل مغزى و مخچه را ايجاد مى ‏كند و ميلانسفالون بصل‏النخاع را به وجود مى ‏آورد.

منبع:

از کتاب ساختار و عملکرد سیستم عصبی-عضلانی به ترجمه و تدوین نویسنده وبلاگ(فیزیوتراپیست ابراهیم برزکار).چاپ فجر.بهار ۱۳۸۵

منابع (References)

-نراقى،محمد على؛ حاجى حسينى، داود.ترجمه: نوروآناتومى W.C. Wongck.انتشارات جعفرى.

-آمرى نيا، رضا؛ بهروزى راد، نازيلا. ترجمه: ساختمان و عمل مغز و اعصاب پرفسور ويليام ويليس. مؤسسه انتشارات تلاش.

-كوثريان، سيد حسين.نوروآناتومى (كالبدشناسى سلسله اعصاب مركزى). مؤسسه انتشارات باورداران.

-شادان، فرخ.ترجمه: فيزيولوژى پزشكى پرفسور آرتورگايتون. جلد دوم، انتشارات شركت سهامى چهر.

-میناگر،علیرضا و وثوق آزاد، ژاک. ترجمه: نوروآناتومی پایه و کاربردی پرفسور فیتزجرالد.انتشارات دانش پژوه.


منبع تصاویر:

-http://www.morphonix.com/
-http://www.mhhe.com/

مطالب مرتبط:

عصب محیطی

طناب نخاعی

اعصاب مغزی


*استفاده از مطالب فقط در صورت ذکر منبع وبلاگ مجاز است.


طبقه بندی مطالب وبلاگ فیزیوتراپی

مقالات فیزیوتراپی 

اخبار کنگره ها و سمینارهای فیزیوتراپی 

مهمترین اخبار دکترای حرفه ای فیزیوتراپی

مقالات استخوان شناسی

مقالات آناتومی اندام فوقانی 

مقالات آناتومی اندام تحتانی

مقالات آناتومی ستون فقرات 

مقالات حرکت شناسی (کینزیولوژی)

مقالات سیستم عضلانی-اسکلتی، بیماری ها و اختلالات مربوطه

مقالات شکستگی استخوانها و جراحی های ارتوپدی

مقاله های دستگاه عصبی مرکزی و محیطی (CNS & PNS)

مقالات سیستم عصبی، بیماریها و اختلالات مربوطه

مقالات سیستم تنفسی، بیماریها و اختلالات مربوطه

مقاله های سیستم حسی، درد و موضوعات آن

مقالات سیستم عروقی، بیماریها و اختلالات مربوطه

مطالب و موضوعات متفرقه (مقالاتی درباره فشار خون، دیابت، بیوفیزیک، رادیولوژی،فیزیولوژی و تست خون، برخی از بیماری ها و...)


عصب سیاتیک چیست

 

عصب سیاتیک یک عصب محیطی (Peripheral nerve) در اندام تحتانی است که از شبکه خاجی یا ساکرال (Sacral plexus) منشعب می شود. این عصب ضخیم ترین عصب محیطی بوده که پهنای آن در ابتدا حدود دو سانتی متر است. مسیر عصب سیاتیک از شبکه ساکرال به طرف سوراخ سیاتیک بزرگ و از زیر عضله پیریفورمیس به سمت پشت ران بوده و در قسمت پشتی تحتانی ران به دو شاخه انتهایی به نام عصب درشت نئی یا تیبیال (Tibial nerve) و عصب نازک نئی مشترک یا پرونئال مشترک (Common peroneal nerve or Common fibular nerve) تقسیم می گردد.

 

تصاویر زیر:

 

 

 

 

عصب سیاتیک و شاخه های انتهایی آن (عصب تیبیال و پرونئال مشترک) به عضلات پشت ران، ساق پا و پا (کف پا و پشت پا) عصب دهی می کنند. شاخه های انتهایی عصب سیاتیک همچنین در عصب دهی به پوست ساق پا، پا (کف پا و پشت پا)، مفاصل زانو و مچ پا نیز نقش دارند.عصب سیاتیک شامل اعصاب نخاعی L4-L5 و S1-S2-S3 است.

شاخه های جانبی عصب سیاتیک

شاخه های جانبی شامل:

*شاخه های مفصلی جهت مفصل ران (مفصل هیپ)

*شاخه های عضلانی جهت عضلات دوسر رانی (بایسپس فموریس)، نیم غشایی (سمی ممبرانوسوس) ، نیم وتری (سمی تندینوسوس) و قسمت ایسکیال عضله نزدیک کننده بزرگ (اداکتور ماگنوس)

 

شاخه های انتهایی عصب سیاتیک

شاخه های انتهایی شامل:

*عصب درشت نئی یا عصب تیبیال (Tibial nerve)

*عصب نازک نئی مشترک (Common fibular nerve) یا عصب پرونئال مشترک (Common peroneal nerve )

 

یک نکته:

عصب جلدی رانی پشتی (Posterior femoral cutaneous nerve) همانند عصب سیاتیک از شبکه ساکرال منشاء می گیرد که از سوراخ سیاتیک بزرگ و از زیر عضله پیریفورمیس از لگن خارج شده و به پشت ران رفته به صورتیکه تا مچ پا امتداد می یابد. شاخه های انتهایی عصب جلدی رانی پشتی با عصب سورال (شاخه ای از عصب تیبیال) ارتباط می یابد.

عصب جلدی رانی پشتی دارای شاخه های جانبی متعددی است که برخی از شاخه های آن در عصب دهی به پوست نواحی پشتی و داخلی ران، پوست قسمت پوپلیتئال (رکبی) و ناحیه فوقانی سطح پشتی ساق نقش دارند.

سیاتیکا چیست

به علایم یا مشکلاتی که ناشی از درگیری ریشه های عصبی مربوط به عصب سیاتیک یا خود عصب سیاتیک باشد، سیاتیکا (Sciatica) گفته می شود. در سیاتیکا ممکن است علائمی چون کمردرد، درد ناحیه باسن و درد و اختلال حسی ساق پا، ضعف ساق پا و پا (پشت پا و کف پا) ایجاد شود و احساس های ناخوشایند، ضعف عضلات و محل درد وابسته به فیبرهای عصبی درگیر است. معمولا درد ساق پا در سیاتیکا بیشتر نمود دارد. این مشکلات معمولا یک طرفه است ولی ممکن است در هر دو سمت ایجاد شود.

 

 

 

 

علل سیاتیکا

برخی از عواملی که ممکن است در ایجاد علایم در ارتباط با سیاتیکا نقش داشته باشند عبارتنداز:

*فتق دیسک بین مهره ای در ناحیه انتهایی ستون فقرات

*تنگی کانال نخاعی یا تنگی سوراخ های بین مهره ای قسمت انتهایی ستون فقرات

*آرتروز ستون فقرات کمری-خاجی (لومبوساکرال)

*ضربه یا تروما

*لغزش مهره یا اسپوندیلولیستزیس (Spondylolisthesis)

*اختلال عملکرد مفصل ساکروایلیاک (Sacroiliac joint dysfunction) 

*وضعیت های ثابت بدنی یا وضعیت های نادرست (پوسچر نادرست) به خصوص حالت نشسته

*گیرافتادن عصب سیاتیک و یا شاخه های انتهایی آن

*سندرم پیریفورمیس (Piriformis syndrome) که باعث فشار به عصب سیاتیک می گردد.

*تومورهای ستون فقرات کمری، لگن و ران

*شکستگی ها و دررفتگی ها در لگن و اندام تحتانی

*گاهی به دنبال اعمال جراحی (به عنوان عوارض عمل)

*فشارهای ممتد به عصب سیاتیک یا شاخه های انتهایی آن (پوزیشن های نادرست،گچ تنگ و چکمه بلند و تنگ)

*اختلالات عروقی مانند دیابت و سندروم ایسکمی ولکمن

*بافت اسکار و هماتوم در مسیر ریشه های عصبی یا عصب سیاتیک

*حاملگی (Pregnancy)

*کشیدگی عضلانی

*عفونت (Infection) در مسیر ریشه های عصبی یا عصب سیاتیک

نویسنده مقاله: فیزیوتراپیست ابراهیم برزکار

منبع شکل:

http://www.aafp.org/

http://home.comcast.net/

http://www.umm.edu

استفاده از مطالب فقط درصورت ذکر منبع وبلاگ یا لینک آن مجاز است

مقاله های دستگاه عصبی مرکزی و محیطی (cns & pns)

مقالات فیزیوتراپی 

مقالات استخوان شناسی

مقالات آناتومی اندام فوقانی

مقالات آناتومی اندام تحتانی

مقالات آناتومی ستون فقرات

مقالات حرکت شناسی (کینزیولوژی)

مقالات سیستم عضلانی-اسکلتی، بیماری ها و اختلالات مربوطه

مقالات شکستگی استخوانها و جراحی های ارتوپدی

مقالات روماتولوژی (شامل اصطلاحات،اختلالات و بیماریهای روماتیسمی و روماتیسم خارج مفصلی)

مقالات سیستم عصبی، بیماریها و اختلالات مربوطه

مقالات سیستم تنفسی، بیماریها و اختلالات مربوطه

مقاله های سیستم حسی، درد و موضوعات آن

مقالات سیستم عروقی، بیماریها و اختلالات مربوطه

مروری بر آناتومی سیستم عصبی، عضلانی و اسکلتی ازطریق تصاویر 

اخبار کنگره ها و سمینارهای فیزیوتراپی 

مهمترین اخبار دکترای حرفه ای فیزیوتراپی

 

مطالب و موضوعات متفرقه (مقالاتی درباره فشار خون، دیابت، بیوفیزیک، رادیولوژی،فیزیولوژی و تست خون، برخی از بیماری ها و...)

مقالات ورزش و تغذیه (شامل موضوعات تحرک و فعالیت بدنی،تغذیه صحیح،چاقی،اضافه وزن،کنترل وزن و غیروه)

مقالات قلب و عروق (شامل مفاهیم، اختلالات و مقاله های آموزشی)

سیرنگومیلی چیست

 

سیرنگومیلی (Syringomyelia)

 

سیرنگومیلی یک اصطلاح کلی است که عبارت است از وجود یک حفره پر از مایع مغزی-نخاعی یا یک کیست پر از مایع در داخل طناب نخاعی (در بخش ماده سفید یا خاکستری نخاع). به این کیست که ممکن است به مرور زمان بزرگتر شود، سیرنکس (Syrinx) می گویند. گسترش کیست یا حفره منجربه آسیب طناب نخاعی می گردد. ایجاد کیست ممکن است در هر قسمتی از طناب نخاعی در طول ستون فقرات ایجاد گردد، ولی بیشتر در سطح گردنی رخ می دهد. اگر حفره به طرف ساقه مغز گسترش یابد، سیرنگوبولبی (Syringobulbia) گفته می شود.

سیرنکس (حفره کیستیک) ممکن است راه اسپاینوتالامیک، راه هرمی (کورتیکواسپاینال) و سلول های شاخ قدامی نخاع را تحت فشار قرار داده که درنتیجه آسیب این بخش ها مشکلات حسی-حرکتی بروز می کند. سیرنگومیلی در مردان نسبت به زنان شایع تر است.

تصویر زیر:

 

 

سیرنگوهیدرومیلی (Syringohydromyelia)

به افزایش مایع مغزی-نخاعی در کانال مرکزی طناب نخاعی، هیدرومیلی(Hydromyelia) می گویند. اگر هیدرومیلی همراه با سیرنگومیلی باشد، اصطلاح سیرنگوهیدرومیلی (Syringohydromyelia) به کار می رود که اشاره به کیست طناب نخاعی و تجمع مایع مغزی-نخاعی در کانال مرکزی طناب نخاعی دارد. تمایز این دو حتی پس از یک بررسی دقیق بافت شناسی ممکن است مشکل باشد. در سیرنگومیلی حفره در خارج کانال مرکزی قرار می گیرد.

علل سیرنگومیلی

اختلال یا انسداد در جریان مایع مغزی-نخاعی (CSF) از عوامل مهم سیرنگومیلی است که تئوری های مختلفی در این ارتباط مطرح شده است. سیرنگومیلی ممکن است مادرزادی یا اکتسابی باشد.

به طورکلی بیماری ها و اختلالاتی که باعث ایجاد حفره یا کیست در سیرنگومیلی می گردند ممکن است در ارتباط با موارد زیر باشند:

*ناهنجاری آرنولد-کیاری (Arnold-Chiari malformation) از عوامل مهم سیرنگومیلی است. در این ناهنجاری، مخچه و بصل النخاع در موقعیت طبیعی آناتومیک خود قرار ندارند و به داخل کانال مهره ای (Vertebral canal or Spinal canal) رانده می شوند، یعنی پایین تر از سوراخ بزرگ پس سری (فورامن ماگنوم) قرار می گیرند.

*التهاب پرده عنکبوتیه که آراکنوئیدیت (Arachnoiditis) می گویند. التهاب پرده عنکبوتیه ممکن است به علت عفونت، خونریزی، التهاب یا تشعشع باشد.

*اسپینا بیفیدا مانند مننگوسل و مننگومیلوسل. مننگوسل یعنی فتق پرده های نخاع از یک شکاف مربوط به تیغه ها (لامینا)ی یک یا چند مهره جوش نخورده. اگر فتق پرده ها همراه با خروج عناصر عصبی باشد، مننگومیلوسل می گویند.

*تومورهای طناب نخاعی

*ضربه به ستون فقرات

*آرتروز فقرات گردنی

*تنگی مجرای نخاعی

*بافت اسکار نخاعی

*مننژیت (التهاب پرده های مغز و نخاع)

*آسیب طناب نخاعی

*خونریزی (هموراژی) در مجاورت طناب نخاعی

*سندرم طناب نخاعی افسار زده (Tethered cord syndrome). این سندرم به علت اختلال در حرکت طبیعی طناب نخاعی ایجاد می گردد و شامل مجموعه ای از عوامل است (مثلا به علت رشته انتهایی ضخیم و کوتاه، بافت اسکار و اسپینا بیفیدا). نتیجه چنین اختلالی می تواند کشش طناب نخاعی باشد.

*اسکولیوز

*مالتیپل اسکلروزیس (MS)

*به علت نامشخص (ایدیوپاتیک)

علایم و نشانه ها

معمولا نشانه ها بین سنین 40-25 شروع می شوند. علایم سیرنگومیلی بسیار متنوع بوده که به محل، اندازه حفره و امتداد آن بستگی دارد. یک سرفه شدید یا زور زدن ممکن است باعث بدتر شدن علایم گردد. معمولا علایم سیرنگومیلی به آهستگی طی زمان افزایش می یابد. بزرگ شدن کیست احتمال فشار به طناب نخاعی را تشدید می کند که تخریب طناب نخاعی را به همراه خواهد داشت. کیست هایی که در سطح ناحیه گردنی تشکیل می شوند، علایم و نشانه های بالینی بیشتری نسبت به کیست های نواحی سینه ای و مخروط انتهایی (انتهایی ترین قسمت نخاع) ایجاد می کنند.

نشانه ها در سیرنگومیلی ممکن است درارتباط با موارد زیر باشند:

*درد

*ضعف عضلانی

*ازبین رفتن حس درد و حرارت در طرف مقابل بدن به علت آسیب راه اسپاینوتالامیک

*سالم ماندن حس ملایم، پروپریوسپشن و لمس دقیق در مراحل اولیه بیماری به علت عدم درگیری ستون خلفی. با گسترش سیرنکس ممکن است ستون خلفی نیز درگیر گردد.

*آتروفی عضلات کوچک دست و ازبین رفتن رفلکس آنها که بیان کننده یک ضایعه نورون حرکتی تحتانی (LMNL) است. به تدریج عضلات ساعد و شانه ها نیز ممکن است درگیر شوند.

*تشدید رفلکس ها و وجود رفلکس بابنسکی در پاها که نشان دهنده یک ضایعه نورون حرکتی فوقانی (UMNL) است

*اختلال در عملکرد مثانه و روده (اختلال سیستم سمپاتیک)

*سندرم هورنر (کاهش تعریق، افتادگی پلک و میوزیس) به علت درگیری راه سمپاتیک نزولی

*سردرد

*تجربه درد به هنگام لمس پوست (Dysaesthesia)

*درد مزمن

*ضعف جنسی

*اختلال در راه رفتن به علت اسپاستیسیتی اندام های تحتانی

*از دست دادن حس های اندام ها همانند گرما و سرما به ویژه در دست ها

سیرنگوبولبی

هنگامی که حفره کیستیک به طرف بصل النخاع گسترش داشته باشد (یعنی سیرنگوبولبی)، احتمال درگیر شدن اعصاب مغزی وجود دارد. نشانه ها و اختلالات در سیرنگوبولبی ممکن است شامل موارد زیر باشند:

*از دست دادن حس صورت به علت آسیب عصب پنجم

*اختلال تکلم

*نیستاگموس و سرگیجه ناشی از درگیری عصب دهلیزی-حلزونی (عصب هشتم)

*ضعف و آتروفی زبان (به سبب درگیری عصب دوازدهم)

*اشکال در عمل بلع (دیسفاژی)

*احتمال فلج اعصاب مغزی چهره ای، حلقی، واگ و فرعی (به ترتیب هفتم، نهم، دهم و یازدهم)

تشخیص

* ام آر آی (MRI) که مهمترین ابزار تشخیصی است

*سی تی اسکن (CT scan)

*گاهی میلوگرافی

در برخی موارد به هنگام انجام ام آر آی یا سی تی اسکن که با هدف دیگری درخواست شده است، یک کیست مبین سیرنگومیلی ممکن است به طور اتفاقی کشف گردد.

درمان

اگر علایم و نشانه ها شدید باشند یا به مرور زمان بیشتر گردند، معمولا جراحی توصیه می گردد. جراحی می تواند به جریان بهتر مایع مغزی-نخاعی کمک نماید.

نوع جراحی در سیرنگومیلی به علل زمینه ای آن بستگی دارد که ممکن است شامل یک یا ترکیبی از موارد زیر باشد:

*درمان ناهنجاری آرنولد-کیاری. ممکن است جهت برقراری جریان بهتر مایع مغزی-نخاعی در ناهنجاری آرنولد-کیاری، یک فضای بیشتر برایمخچه در سطح قاعده جمجمه و بالای فقرات گردنی ازطریق جراحی انجام گردد (Suboccipital craniectomy).

*شانت سیرنکس (Syrinx shunt). عبارت است از قرار دادن یک کاتتر کوچک یا لوله انعطاف پذیر در سیرنکس که مایع آن به ناحیه دیگری از بدن انتقال می یابد.

*برداشتن عوامل فشار از روی طناب نخاعی (مثلا برداشتن یک تومور، انجام جراحی جهت برطرف کردن تنگی کانال نخاعی یا اصلاح یک فیلوم ترمینال ضخیم و کوتاه)

گاهی قبل از عمل جراحی، درجاتی از آسیب سیستم عصبی به علت فشار ناشی از کیست ایجاد شده است که ممکن است به یک برنامه توانبخشی (فیزیوتراپی یا کاردرمانی) پس از جراحی نیاز داشته باشد.

در موارد نادری، یک سیرنکس ممکن است به طور خود به خود بدون درمان تحلیل رود. اگر تشخیص سیرنگومیلی ازطریق ام آر آی که با هدف دیگری درخواست شده است به اثبات برسد و فاقد علایم و نشانه ها باشد، انجام ام آر آی دوره ای همراه با معاینات بالینی جهت بررسی روند تغییرات با هدف تعیین استراتژی درمانی در آینده ضروری است.

تهیه و تنظیم: فیزیوتراپیست ابراهیم برزکار

منابع

*نراقى،محمد على؛ حاجى حسينى، داود.ترجمه: نوروآناتومى W.C. Wongck.انتشارات جعفرى.

*برزکار،ابراهیم.ساختار و عملکرد سیستم عصبی-عضلانی.تحت نظارت:دکتر حسن عشایری.با همکاری:دکتر مسیب برزکار

*سلطان زاده، اكبر. بيماريهاى مغز و اعصاب و عضلات. انتشارات جعفرى. شابک 1-03-6088-964

patient.co.uk

mayoclinic.com

emedicine.medscape

nervous-system-diseases

emedicine.medscape.com

منبع تصویر:http://www.complexspinesurgery.net

*استفاده از مطالب فقط درصورت ذکر منبع وبلاگ یا لینک آن مجاز است

طبقه بندی مطالب وبلاگ فیزیوتراپی

مقالات فیزیوتراپی 

اخبار کنگره ها و سمینارهای فیزیوتراپی 

مهمترین اخبار دکترای حرفه ای فیزیوتراپی

مقالات استخوان شناسی

مقالات آناتومی اندام فوقانی 

مقالات آناتومی اندام تحتانی

مقالات آناتومی ستون فقرات 

مقالات حرکت شناسی (کینزیولوژی)

مقالات سیستم عضلانی-اسکلتی، بیماری ها و اختلالات مربوطه

مقالات شکستگی استخوانها و جراحی های ارتوپدی

مقاله های دستگاه عصبی مرکزی و محیطی (CNS & PNS)

مقالات سیستم عصبی، بیماریها و اختلالات مربوطه

مقالات سیستم تنفسی، بیماریها و اختلالات مربوطه

مقاله های سیستم حسی، درد و موضوعات آن

مقالات سیستم عروقی، بیماریها و اختلالات مربوطه

مطالب و موضوعات متفرقه (مقالاتی درباره فشار خون، دیابت، بیوفیزیک رادیولوژی،فیزیولوژی و تست خون، برخی از بیماری ها و...)

سندرم خروجی قفسه سینه (Thoracic outlet syndrome)

سندرم خروجی قفسه سینه یا نشانگان خروجی قفسه سینه

 

سندرم خروجی توراکس (Thoracic outlet syndrome, or TOS)

 

سندرم خروجی قفسه سینه (TOS) عبارت است از مجموعه ای از علایم و نشانه ها در اندام فوقانی که به علت تحت فشار قرارگرفتن شبکه براکیال (شبکه بازویی) یا عروق ساب کلاوین (شریان و ورید زیرترقوه ای) و یا هر دو ایجاد می گردد. عروق سابکلاوین (Subclavian vessels) و طناب های شبکه بازویی (Brachial plexus) از زیر کلاویکولا و از روی دنده اول عبور می کنند.

عضله سابکلاویوس (عضله زیرترقوه ای) در حفاظت از این عناصر عصبی-عروقی (نوروواسکولار) نقش دارد. جهت شناخت این سندرم باید اطلاعات آناتومی درارتباط با مثلث اسکالن، وضعیت استخوان کلاویکولا (ترقوه)، دنده اول، کوراکویید یا زایده غرابی استخوان کتف (اسکاپولا)، عضله پکتورالیس مینور (عضله سینه ای کوچک)، عضله سابکلاویوس (عضله زیرترقوه ای)، شبکه بازویی و عروق سابکلاوین داشت.

 

وضعیت عناصر فوق در شکل زیر:

 

 

 

نشانگان خروجی قفسه سینه در زنان شایع تر از مردان است. بیمارانی که دچار سندرم خروجی قفسه سینه می گردند به علت درگیری شبکه بازویی در بیشتر موارد،علایم نورولوژیکی را به صورت درد گردن، درد و اختلالات حسی همانند سوزن سوزن شدن و کرختی در اندام فوقانی گزارش می دهند که در اغلب موارد در مسیر داخلی بازو، ساعد و دست ایجاد می گردد. درگیرشدن عروق ساب کلاوین که منجربه سندرم خروجی قفسه سینه گردد کمتر اتفاق می افتد. به طورکلی در این سندرم، بیش از 90 درصد با علایم نورولوژیکی و کمتر از 10 درصد با علایم عروقی همراه می گردد.

 

اسامی دیگر سندرم خروجی توراکس (Thoracic outlet syndrome)

نام های دیگر سندرم خروجی قفسه سینه عبارتنداز:

*سندرم اسکالن قدامی یا نشانگان اسکالن جلویی (Scalenus anticus syndrome or Scalenus anterior syndrome)

*سندرم کوستوکلاویکولار یا نشانگان دنده ای-ترقوه ای (Costoclavicular syndrome)

*سندرم ورودی توراکس یا نشانگان ورودی قفسه سینه (Thoracic inlet syndrome, or TIS)

*سندرم هایپرابداکشن (Hyperabduction syndrome)

*سندرم پکتورالیس مینور (Pectoralis minor syndrome)

 

نواحی آناتومیکی درگیر

شبکه بازویی (شبکه براکیال) و عروق زیرترقوه ای (شریان سابکلاوین و ورید سابکلاوین) از سه منطقه آناتومیکی عبور می کنند که احتمال تحت فشار قرارگرفتن آنها در این نواحی وجود دارد. این سه ناحیه درارتباط با سندرم خروجی قفسه سینه شامل:

*مثلث اسکالن (Scalene triangle) یا فضای بین اسکالن (Interscalene space).

راس این مثلث در بالا و قاعده آن در پایین است و اضلاع آن شامل عضله اسکالن جلویی (Anterior scalene muscle, or Scalenus anticus muscle)، عضله اسکالن میانی (Middle scalene muscle) و دنده اول است. دو عضله اسکالن جلویی و میانی در پایین به دنده اول متصل می گردند.

 

مثلت اسکالن و عروق سابکلاوین در تصویر زیر:

 

 

*مثلث کوستوکلاویکولار یا مثلث دنده ای-ترقوه ای (Costoclavicular triangle) یا فضای کوستوکلاویکولار (Costoclavicular space).

فضای کوستوکلاویکولار توسط قسمت داخلی استخوان کلاویکولا، بخشی از دنده اول و اسکاپولا ایجاد می شود. عروق سابکلاوین و طناب های شبکه بازویی در زیر کلاویکولا و روی دنده اول قرارمی گیرند.

 

فضای کوستوکلاویکولار، شریان سابکلاوین، شبکه بازویی و دنده اول در شکل زیر:

 

 

 

*فضای ساب کوراکویید یا فضای زیر زایده غرابی (Subcoracoid space) یا فضای زیر پکتورالیس مینور (Subpectoralis minor space).

این فضا در زیر کوراکویید استخوان کتف (اسکاپولا) و عضله پکتورالیس مینور (ماهیچه سینه ای کوچک) قراردارد.

 

 

طبقه بندی سندرم خروجی قفسه سینه

سندرم خروجی قفسه سینه را می توان به چهار گروه زیر تقسیم کرد:

*سندرم خروجی قفسه سینه عصبی (Neurologic TOS) که باعث تحت فشار قرارگرفتن شبکه عصبی بازویی می گردد.

*سندرم خروجی قفسه سینه شریانی یا سرخرگی (Arterial TOS) که باعث تحت فشار قرارگرفتن سرخرگ زیرترقوه ای (شریان سابکلاوین) می گردد.

*سندرم خروجی قفسه سینه وریدی یا سیاهرگی (Venous TOS) که باعث تحت فشار قرارگرفتن سیاهرگ زیرترقوه ای (ورید سابکلاوین) می گردد.

*سندرم خروجی قفسه سینه عصبی-عروقی (Neurovascular TOS) که باعث تحت فشار قرارگرفتن توام شبکه عصبی بازویی و عروق زیرترقوه ای می گردد.

 

 

علل سندرم خروجی قفسه سینه

عوامل زیر ممکن است در ایجاد سندرم خروجی توراکس نقش داشته باشند:

*وضعیت بدنی غیرطبیعی یا پوسچر ابنرمال مانند شانه های رو به جلو، وضعیت سر و گردن رو به جلو، کایفوز (افزایش تحدب ستون فقرات سینه ای)

*شکستگی های ترقوه (کلاویکولا) که ممکن است باعث تغییر اندازه مدخل قفسه سینه گردد

*جوش خوردگی نامناسب به دنبال شکستگی دنده اول

*فعالیت های تکراری به خصوص حرکت استخوان بازو در بالای سر (مثلا در ورزش هایی همانند شنا و تنیس و شغل هایی چون نقاشی و نجاری)

*پایین کشیده شدن شانه ها به هنگام حمل اشیاء سنگین

*اختلال در عملکرد عضلاتی چون تراپزیوس (ذوزنقه)، لواتور اسکاپولا (بالا برنده کتف)، رومبویید ماژور (لوزی شکل بزرگ) و رومبویید مینور (لوزی شکل کوچک) که منجربه ضعف و آتروفی آنها گردد.

*بندهای سفت روی شانه

*حمل کیف های سنگین که بند آنها روی شانه قرارمی گیرد

*پایین بودن مفصل آکرومیوکلاویکولار که در خانم ها شایع تر است

*مسیر نادرست عروق سابکلاوین

*اتصال غیرطبیعی عضلات اسکالن

*سندرم ویپلش (Whiplash syndrome) (آسیب های بافت نرم فقرات گردنی همانند عضلات، تاندون ها و لیگامان ها ناشی از حرکت ناگهانی سر و گردن به جلو و عقب که در تصادفات اتومبیل شایع است)

*چسبندگی های عصب به عضله

*آسیب های عضلانی نواحی گردن

*اسپاسم عضلات در فضاهایی که احتمال درگیری وجود دارد

*هیپرتروفی عضلات (افزایش حجم عضلات) در فضاهایی که احتمال درگیری وجود دارد

*دنده گردنی یا Cervical rib (بزرگ بودن زایده عرضی مهره هفتم گردن که ممکن است یک طرفه یا دو طرفه باشد)

*وجود یک باند فیبروز (نوار لیفی) از زایده عرضی مهره هفتم گردنی به دنده اول

*تومور قله ریه

 

علایم و نشانه ها

علایم و نشانه ها به نوع سندرم خروجی قفسه سینه بستگی دارد. این علایم در سه نوع اصلی سندرم خروجی قفسه سینه قابل ارزیابی هستند:

*علایم نورولوژیکی یا عصبی

*علایم شریانی یا سرخرگی

*علایم وریدی یا سیاهرگی

 

علایم نورولوژیکی یا عصبی

معمولا بیش از 90 درصد بیماران، علایم و نشانه های نورولوژیکی را بروز می دهند. با توجه به اینکه درگیرشدن تنه تحتانی شبکه بازویی بیشتر اتفاق می افتد، بنابراین بیماران، اختلالات حسی و درد را اغلب در مسیر ریشه های عصبی C8 و T1 گزارش می کنند. علایم نورولوژیکی معمولا در ناحیه جانبی گردن تا شانه، قسمت داخلی بازو، ساعد و دست در مسیر انگشتان چهارم و پنجم (انگشتان حلقه و کوچک) ایجاد می گردد. ممکن است علاوه بر فشار به تنه تحتانی شبکه بازویی، تنه های میانی و فوقانی نیز درگیر شوند که در این صورت باعث ایجاد علایم در کل اندام فوقانی می شود. گاهی بیماران از درد در جلوی دیواره قفسه سینه یا سردرد پس سری شکایت دارند. درصورت مزمن شدن علایم سندرم خروجی قفسه سینه، ضعف و آتروفی عضلانی به خصوص در ناحیه دست ایجاد می شود. اگر فشار به تنه شبکه بازویی ادامه یابد، علاوه بر درگیری فیبرهای حسی و حرکتی به تدریج فیبرهای سمپاتیک نیز ممکن است درگیر شوند.

علایم شریانی یا سرخرگی

برخی از علایم شریانی در سندرم خروجی توراکس عبارتنداز:

*سردی اندام

*رنگ پریدگی

*ضعیف شدن نبض رادیال یا ازبین رفتن نبض (Pulseless)

 

علایم وریدی یا سیاهرگی

برخی از علایم سیاهرگی(وریدی) در سندرم خروجی قفسه سینه عبارتنداز:

*ادم اندام فوقانی

*سیانوز یا کبودی (Cyanosis) در اندام فوقانی به علت کمبود اکسیژن

*وریدهای سطحی متسع (متورم)

 

عواملی که ممکن است باعث تشدید علایم گردند عبارتند از:

*فعالیت های تکراری بازو در بالای سر

*آویزان بودن اندام های فوقانی

*حمل بارهای سنگین

*ضعف و آتروفی عضلات همانند عضله تراپزیوس، رومبوییدها (عضلات لوزی شکل بزرگ و کوچک) و عضله بالابرنده اسکاپولا (لواتور اسکاپولا).

*در معرض هوای سرد قرارگرفتن که باعث اسپاسم عضلانی می گردد

*وضعیت (پوسچر) بدنی نادرست

*سفت بودن بندهای سینه بند و باریک بودن بندها در زنان

*خوابیدن در حالت دمر یا به طرف ضایعه

تشخیص

تست هایی که ممکن است کمک کننده باشند شامل:

* تست آدسون (Adson's test)

*تست کوستوکلاویکولار (Costoclavicular test)

*تست فشردگی (Compression test)

*تست هایپرابداکشن (Hyperabduction test)

*تست تینل (Tinel test)

*تست استرس دست بالا (Elevated arm stress test, or EAST)

اگرچه بسیاری از این تست ها جهت تشخیص سندرم خروجی توراکس کمک کننده هستند، ولی به دلیل مثبت شدن این تست ها در بعضی از افراد غیر علامت دار، قابل اعتماد نیستند. تست های بالا ممکن است باعث ایجاد علایم نورولوژیک یا علایم عروقی و یا هر دو گردند. تست استرس دست بالا (EAST) می تواند در ارزیابی هر سه نوع سندرم خروجی قفسه سینه به کار رود.

 

ممکن است جهت کمک به تشخیص اختلالات عروقی از روش های زیر استفاده شود:

*سونوگرافی داپلر

*ونوگرافی

*آنژیوگرافی

 

درمان

درمان شامل موارد زیر است:

*پرهیزاز عواملی که باعث تشدید علایم بیمار می گردد

*فیزیوتراپی با هدف کاهش درد و اسپاسم، اصلاح پوسچر بدنی، کشش های عضلانی و تقویت تدریجی عضلات با توجه به ارزیابی های اولیه

*ممکن است در موارد عدم درمان فیزیوتراپی، انجام جراحی با توجه به علت سندرم مطرح گردد

نویسنده مقاله: فیزیوتراپیست ابراهیم برزکار

 منبع تصویر:

http://www.nismat.org

 http://ars.els-cdn.com/

*استفاده از مطالب فقط درصورت ذکر منبع وبلاگ یا لینک آن مجاز است

مطالب مرتبط

مقالات استخوان شناسی

شریان سابکلاوین (Subclavian artery)

شبکه براکیال(Brachial plexus)
مقالات آناتومی اندام فوقانی

مقالات سیستم عضلانی-اسکلتی، بیماری ها و اختلالات مربوطه

فیزیوتراپی و کاربردهای آن

 

طبقه بندی مطالب بر اساس ناحیه بدن

 

مقالات ستون فقرات

 

مقالات شانه

 

مقالات آرنج

 

مقالات مچ و انگشتان دست

 

مقالات لگن، مفصل هیپ و ناحیه ران

 

مقالات زانو

 

مقالات مچ پا و پا 

 

مقالات سیستم عصبی (cns & pns)

 

ویدیوهای آموزشی

 

انتهای تحتانی هومروس

 

انتهای تحتانی هومروس شامل:

اپی کوندیل داخلی (فوق لقمه ای داخلی)

اپی کوندیل خارجی (فوق لقمه ای خارجی)

کاپیتولوم (لقمه خارجی)

تروکله آ (قرقره)

 

جهت دسترسی به اطلاعات بیشتر در این ارتباط که در پست استخوان بازو (Humerus) مطرح شده است روی لینک زیر کلیک کنید:

http://barzkar2.blogfa.com/post/554

 

 موضوعات فیزیوتراپی شامل:

مقالات فیزیوتراپی 

مقالات استخوان شناسی

مقالات آناتومی اندام فوقانی

مقالات آناتومی اندام تحتانی

مقالات آناتومی ستون فقرات

مقالات حرکت شناسی (کینزیولوژی)

مقالات سیستم عضلانی-اسکلتی، بیماری ها و اختلالات مربوطه

مقالات شکستگی استخوانها و جراحی های ارتوپدی

مقالات روماتولوژی (شامل اصطلاحات،اختلالات و بیماریهای روماتیسمی و روماتیسم خارج مفصلی)

مقاله های دستگاه عصبی مرکزی و محیطی (cns & pns)

مقالات سیستم عصبی، بیماریها و اختلالات مربوطه

مقالات سیستم تنفسی، بیماریها و اختلالات مربوطه

مقاله های سیستم حسی، درد و موضوعات آن

مقالات سیستم عروقی، بیماریها و اختلالات مربوطه

مروری بر آناتومی سیستم عصبی، عضلانی و اسکلتی ازطریق تصاویر 

اخبار کنگره ها و سمینارهای فیزیوتراپی 

مهمترین اخبار دکترای حرفه ای فیزیوتراپی

مطالب و موضوعات متفرقه (مقالاتی درباره فشار خون، دیابت، بیوفیزیک، رادیولوژی،فیزیولوژی و تست خون، برخی از بیماری ها و...)

مقالات ورزش و تغذیه (شامل موضوعات تحرک و فعالیت بدنی،تغذیه صحیح،چاقی،اضافه وزن،کنترل وزن و غیروه)

مقالات قلب و عروق (شامل مفاهیم، اختلالات و مقاله های آموزشی)

مقالات رادیولوژی


طبقه بندی مطالب بر اساس ناحیه بدن

مقالات ستون فقرات

مقالات شانه

مقالات آرنج

مقالات مچ و انگشتان دست

مقالات لگن، مفصل هیپ و ناحیه ران

مقالات زانو

مقالات مچ پا و پا 

مقالات سیستم عصبی (cns & pns)